La Fenice – razlika između verzija
Nema sažetka izmjene |
Nema sažetka izmjene |
||
| Red 88: | Red 88: | ||
{{Normativna kontrola}} |
{{Normativna kontrola}} |
||
[[Kategorija: |
[[Kategorija:Nastanci 1792.]] |
||
[[Kategorija: |
[[Kategorija:Operske kuće u Italiji]] |
||
[[Kategorija: |
[[Kategorija:Teatri u Veneciji]] |
||
[[Kategorija:Kultura u Veneciji]] |
|||
[[Kategorija:Neoklasicistička arhitektura]] |
[[Kategorija:Neoklasicistička arhitektura]] |
||
[[Kategorija:San Marco (sestiere)]] |
[[Kategorija:San Marco (sestiere)]] |
||
Verzija na datum 21 februar 2020 u 20:56
 | |
| Mjesto | Venecija |
| Država |  Italija
|
| Vrijeme gradnje | 1790. – 1792. |
| Otvorenje | 16. maja 1792. |
| Obnova | 1836. i 2003. |
| Tip građevine | teatar |
| Arhitekti i izvođači radova | |
| Arhitekt | Giannantonio Selva |
| Koordinate: 45°26′01″N 12°20′02″E / 45.4337°N 12.3339°E | |
  Teatro La Fenice | |
| Web | www.teatrolafenice |
La Fenice je venecijanska operna kuća u sestieru San Marco u Italiji. Puno ime teatra je Gran Teatro La Fenice, a nazvan je po mitološkoj ptici feniks. La Fenice je jedan od najpoznatijih teatara u Evropi i mjesto gdje su održane brojne praizvedbe poznatih opera. Zgrada je dvaput stradala u požaru.
Historija
Prvi La Fenice
Kada je 1774. izgorila zgrada San Benedetto, dotad glavna operna kuća grada na laguni, netom prije obnove izbio je spor između vlasnika zgrade (porodice Venier) i društva koje je upravljalo operom. Nakon što je sud riješio spor u korist porodice Venier, društvo je odlučilo da izgradi potpuno novi objekt na trgu Campo San Fantin, u duhu neoklasicizma.
Gradnja nove zgrade započela u junu 1790. i trajala je do maja 1792. godine, a nova zgrada nazvana je simbolički La Fenice zato da se naglasi opstanak društva koje se uspjelo održati i nakon požara odnosno gubitka četvrtine svog vlasništva. La Fenice je svečano otvoren 16. maja 1792. operom Igre iz Agrigenta od Giovannija Paisiella, po libretu Alessandra Pepolija.
Već početkom 19. vijeka La Fenice je imao veliku evropsku reputaciju. U njemu je Rossini postavio svoje dvije velike opere, kao i Bellini. Donizetti se poslije trijumfa u Milanu i Napulju vratio 1836. u La Fenice, nakon odsutnosti od sedamnaest godina.
Drugi La Fenice
La Fenice izgorio je novembru 1836. godine, ali je brzo obnovljen po projektu braće braće Tommasa i Giovannija Battiste Meduna. Ponovno je otvorio vrata publici 26. decembra 1837. izvedbom opere Rosamunda u Ravenni Giuseppea Lilla.[1]
Suradnja između Giuseppea Verdija i teatra La Fenice počela je 1844. izvedbom njegove opere Ernani i tokom sljedećih trinaest godina Verdi je u tom teatru imao praizvedbe svojih opera Atila, Rigoletto, Travijata i Simone Bokanegra.
Za vrijeme Prvog svjetskog rata La Fenice nije radio, ali je odmah nakon rata ponovno postao pozornica koja je poput magneta privlačila mnoge velike svjetske pjevače i dirigente. Venecijanski bijenale je 1930. pokrenuo Prvi međunarodni festival suvremene muzike, nakon čega su kompozitori poput Stravinskog i Brittena pisali svoja djela specijalno za La Fenice.
La Fenice je po drugi put izgorio do temelja 29. januara 1996, a za požar su okrivljeni električari Enrico Carella i njegov bratić Massimiliano Marchetti. Njih je venecijanski sud osudio u martu 2001. zbog izazivanja nesreće.
Današnji La Fenice
Nakon brojnih odgoda, rekonstrukcija zgrade počela je 2001. godine. U 650 dana, tim od dvije stotine štukatera, drvodjelja i ostalih zanatlija uspio je vratiti stari ambijent teatra po cijeni od oko 90 mil. €.
Rekonstrukcija je izvedena po projektu Alda Rossija koji se za detalje služio fotografijama uvodnih scena iz filma Senso Luchina Viscontija iz 1954. koje su snimljene u teatru. La Fenice je ponovno otvoren 14. decembra 2003. svečanim koncertom na kojem su izvedena djela Beethovena, Wagnera i Stravinskog.
Obnovljeni La Fenice je u venecijanskoj javnosti primljen različito, jedni su bili oduševljeni, a drugi su to proglasili kičem, i lažnom imitacijom iz prošlosti. U obnovljenom La Feniceu po drugi put se udala američka filmska glumica Salma Hayek, za francuskog milijunaša Francoisa-Henrija Pinaulta.[2]
Slavne praizvedbe
- 1813. Tankred, Gioacchino Rossini
- 1814. Zigmund, Gioacchino Rossini
- 1823. Semiramida, Gioacchino Rossini
- 1824. Križar u Egiptu, Giacomo Meyerbeer
- 1830. Montecchi i Capuleti, Vincenzo Bellini
- 1833. Beatrice di Tenda, Vincenzo Bellini
- 1835. Belisario, Gaetano Donizetti
- 1838. Maria di Rohan, Gaetano Donizetti
- 1843. Ernani, Giuseppe Verdi
- 1846. Atila, Giuseppe Verdi
- 1851. Rigoleto, Giuseppe Verdi
- 1853. Travijata, Giuseppe Verdi
- 1857. Simone Bokanegra, Giuseppe Verdi
- 1901. Maske, Pietro Mascagni
- 1951. Život razvratnika, Igor Stravinski
- 1954. The Turn of the Screw, Benjamin Britten
