Obrazovna tehnologija

Obrazovna ili edukativna/edukacijska tehnologija učinkovit je način korištenja

tehnoloških alata u procesu učenja. Kao koncept, bavi se nizom alata poput medija, mašina i mrežnog hardvera, kao i razmatranjem teoretskih perspektiva za njihovu učinkovitu primjenu.

Obrazovna tehnologija nije ograničena samo na high-tech. Bez obzira na to, elektronska obrazovna tehnologija je postala važan dio društva danas.

Moderna obrazovna tehnologija uključuje e-učenje, instrukcijska tehnologija, informacijska i komunikacijska tehnologija (ICT) u obrazovanju, EdTech, obrazovna tehnologija, multimedijalno učenje, tehnološki poboljšano učenje, računarski-zasnovana instrukcija, računarski upravljana instrukcija, računarski-zasnovan trening, računarski pomognuta instrukcija ili računarski podržana instrukcija, internetski-zasnovano treniranje, fleksibilno učenje, web-bazirano učenje, virtualno obrazovanje, itd.

Ovi opisni nazivi su svi više ograinčavajući u odnosu na pojam „Obrazovna tehnologija“ u tome što individualno govore o zasebnom digitalizacijskom pristupu, komponenti ili metodi isporuke. Naprimjer, m-learning naglašava mobilnost, ali je u suprotnom slučaju neprimjetan u smislu obrazovne tehnologije.

Teoretske perspektive uključuju brojne tipove medija koji isporučuju tekst, zvuk, slike, video i slično, te uključuju tehnološke primjene i procese kao što su zvučne ili video trake, satelitsku televiziju, CD-ROM i računarski-zasnvano učenje, kao i lokalnu intranet/extranet mrežu i internetski-bazirano učenje. Informacijski i komunikacijski sistemi, bilo da su slobodno-stojeći ili na lokalnoj mreži, ili na Internetu u mrežnom učenju, temelj su više vrsta procesa e-učenja.

Obrazovna tehnologija i e-učenje mogu se vršiti unutar i van učionice. Može biti samostalno, asinhrono učenje, ili pak može biti sinhrono učenje vođeno od strane instruktora. Ono je pogodno za učenje na daljinu i u vezi sa nastavom baziranoj na principu „licem-u-lice“, koja se naziva pomiješano učenje.

Obrazovne tehnologije koriste učenici i nastavnici u kućama, školama (u K-12 i u visokom obrazovanju), poslovima i ostalim postavkama.

Definicija

Richey definiše edukacijsku tehnologiju kao „studij i etički princip koji olakšava učenje i popravlja performanse kreiranjem, korištenjem i upravljanjem adekvatnih tehnoloških procesa i resursa.“[1]

Asocijacija AECT označava nastavnu tehnologiju kao „teorija i praksa dizajna, razvoja, korištenja, upravljanja i vrednovanja procesa i resursa za učenje.“[2]

Obrazovna tehnologija se odnosi na korištenje fizičkog hardvera, kao i obrazovnih teorija.

Ona povezuje nekoliko domena, uključujući teoriju učenja, računarski-bazirano treniranje, mrežno učenje, te gdje se koriste mobilne tehnologije, m-učenje.

Prema tome, postoji nekoliko diskretnih aspekata prema opisivanju intelektualnog i tehničkog razvoja obrazovne tehnologije:

·         Obrazovna tehnologija kao teorija i praksa obrazovnih pristupa učenju

·         Obrazovna tehnologija kao tehnološki alati i mediji koji pomažu u komunikaciji znanja, te njegovog razvoja, njegov razvoj i razmjenu

·         Obrazovna tehnologija za sistem upravljanja učenjem (LMS), kao što su alati za upravljanje studentskog plana i programa, kao i za EMIS (informacijski sistemi za obrazovni menadžment)

·         Obrazovna tehnologija sama po sebi kao obrazovni subjekt, čiji se kursevi mogu nazvati “računarske studije” ili “informacijska i komunikacijska tehnologija” (ICT)

Historija

Historijske osnove izrade predstavljaju smisao pomoći ljudima u načinima koji su lakši, brži, sigurniji ili jeftiniji nego prethodni načini koji se mogu pratiti unazad od pojave veoma ranih alata, kao što su crteži po pećinskim zidovima.[3]

Različiti tipovi abakusa su također korišteni. Crepovi za pisanje i crne ploče (table) se koriste bar milenij.[4]

Od njihovog uvođenja, knjige i pamfleti su igrali važnu ulogu u obrazovanju. Od početka dvadesetog vijeka, mašine za umnožavanje kao što je geštetner koriste se za manja kopiranja (obično 10-50 kopija) za razrednu ili kućnu upotrebu.

Korištenje medija za instrukcijske svrhe se generalno može pratiti unazad od 20. vijeka, sa pojavom obrazovnih filmova (1900-te) i Sydney Presseyevih mehaničkih mašina za podučavanje (1920-te). Prvi od svih sa višestrukim izborom, obimnim procjenjivanjem bio je Army Alpha, korišten da ocijeni inteligenciju i specifičnije sklonosti regruta za vojno služenje tokom Prvog svjetskog rata. Dalje obimno korištenje tehnologija se dogodilo u treniranju vojnika tokom i nakon Drugog svjetskog rata, korištenjem filmova i ostalih medijskih materijala, kao što su grafoskopi/videoskopi/projektori.

Projektori sa slajdovima došli su u širu upotrebu tokom 1950-tih i najviše su se koristili u obrazovne svrhe u institucijama. Cuisenaire šipke (štapovi) su predstavljene 1920-tih, a našle široku upotrebu od kasnih 1950-tih.

U 1960. godini, Univerzitet u Illinoisu predstavio je razredni (učionički) sistem zasnovan na povezanim računarskim terminalima gdje su studenti mogli pristupiti informacijskim resursima na određenim kursevima dok su slušali lekcije koje su bile snimljene preko neke vrste daljinski-povezanog uređaja, poput televizije ili audio-uređaja.[6]

Ranih 1960-tih, profesori psihologije sa Univerziteta Stanford, Partick Suppers i Richard C. Atkinson, eksperimentirali su s korištenjem računara u cilju učenja matematike i učenja čitanja mlađe djece u osnovnoj školi u Istočnom Palo Altu, država Kalifornija. Stanfordov “Obrazovni program za nadarenu omladinu” je proizašao iz tih ranih eksperimenata. U 1963. godini, Bernard Luskin je instalirao prvi računar u društvenom koledžu za instrukcije. Radeći sa Stanfordom i ostalim, pomogao je razviti računarski-pomognute instrukcije.

Godine 1971. Ivan Iljić je objavio veoma utjecajnu knjigu nazvanu “Odškolovavanje društva”, u kojoj govori o zamisli “učenja mreže” kao modela za ljude koji se spajaju na mrežu učenja onoga što im je potrebno. Od 1970-tih do 1980-tih našli su se mnogi doprinosi vezani za učenje podržano tehnologijom. Posebno zapazivi radovi su oni od Murayya Turoffa i Starr Roxanne Hiltz, na Institutu tehnologije u New Jerseyu, kao i razvoji na Univerzitetu u Guelphu u Kanadi.

Do sredine 1980-tih, pristupanje kursnom sadržaju postalo je moguće zahvaljujući tzv. microworld simulacijama (računarski-zasnovani trening i računarski-zasnovano učenje).

Poslije toga, počelo je vrijeme digitalizirane komunikacije i umrežavanja u obrazovanju, koje je počelo od sredine 1980-tih. Obrazovne institucije su iskoristile prednost novih medija nudeći kurseve učenja na daljinu, korištenjem računarske mreže u cilju komuniciranja.

Video-konferencija je bila važan faktor koji je utjecao na današnje obrazovne tehnologije. Ovaj rad je bio popularan posebno sa muzejskim obrazovanjem. Čak i u bližoj prošlosti, video-konferencija se popularizirala kako bi dosegla 20 hiljada studenata kao korisnika u SAD i Kanadi tokom perioda od 2008. do 2009. Mane ovog oblika tehnologije obrazovanja su već primjetne: kvalitet slike i zvuka je često zrnast ili pikseliziran; Video-konferencije zahtijevaju postavljanje tipa mini-TV studija u muzeju radi emitiranja, prostor postaje problem te specijalizacija je potrebna kako za dostavljača tako i za učesnika.[7]

Open University u Britaniji, kao i Univerzitet u Britanskoj Kolumbiji počeli su revoluciju koristeći Internet za dostavljanje učenja,[8] uveliko koristeći trening zasnovan na mreži, mrežni trening na daljinu i mrežnu diskusiju između studenata.[9]

Sa uvođenjem World Wide Weba (WWW) 90-tih, Graziadei je opisao mrežnu računarski-dostavljenu lekciju, tutorijal i ocjenjivanje koristeći elektronski email servis. Do 1994, osnovana je prva internetska mrežna srednja škola. Tokom 1997. Graziadei je opisao kriterije za ocjenjivanje projekata i razvoja tehnološki-zasnovanih kurseva, uključujući portabilnost, skalabilnost, priuštivost i visoku mogućnost dugoročnih efektivnosti troška.

Internetska edukacija se veoma brzo širi i postaje alternativa tradicionalnim učionicama. Prema studiji iz 2008, američki odjel za edukaciju pokazuje 77%-tni upis u kurseve sa mrežnom komponentom.[10]

Danas je paradigma koja prevladava komunikacija posredovana računarom (CMC), gdje je primarna interakcija između učenika i instruktora posredovana računarom.

Veće high-tech kompanije, poput Googlea, Verizona i Microsofta, finansiraju škole kako bi ih obezbijedile da uče studente kroz tehnologiju, što može voditi do poboljšanih performansi studenata.[11]

[6] David R. Woolley (12 February 2013). "PLATO: The Emergence of Online Community". Thinkofit.com. Retrieved 2013-10-22.

[7] Crow, W. B. & Din, H. (2009). Unbound By Place or Time: Museums and Online Learning, Washington, DC: American Association of Museums, pp. 9-10

[8] Bates, A. (2005) Technology, e-Learning and Distance Education London: Routledge

[9] Johnson, Henry M (2007). "Dialogue and the construction of knowledge in e-learning: Exploring students’ perceptions of their learning while using Blackboard’s asynchronous discussion board". Eurodl.org. ISSN 1027-5207.

[10] ""The History of Online Education?." Career FAQs". CareerFAQs.com.au.

[11] http://www.huffingtonpost.com/2010/10/22/technology-in-schools-wei_n_772674.html

[1] Richey, R.C. (2008). Reflections on the 2008 AECT Definitions of the Field. TechTrends. 52(1) 24-25

[2] Selwyn, N. (2011) Education and Technology: Key Issues and Debates. London: Continuum International Publishing Group.

[3] Isto.

[4] Tavangarian D., Leypold M., Nölting K., Röser M.,(2004). Is e-learning the Solution for Individual Learning? Journal of e-learning, 2004.