Bitka na Rovinama – razlika između verzija

Izvor: Wikipedija
Prijeđi na navigaciju Prijeđi na pretragu
Interaktivna pretraga historije
Novija izmjena →
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
VizualnoWikitekst
preuzeto sa sr wiki
 
Nema sažetka izmjene
Red 16: Red 16:
|gubici2=<center>nepoznati
|gubici2=<center>nepoznati
}}
}}
'''Bitka na Rovinama''' je vođena [[17.05.]][[1395]]. godine<ref name="ISN">{{ISN II}}</ref><ref name="ODB">{{ODB}}</ref> nedaleko od današnjeg [[Arad]]a u [[Rumunija|Rumuniji]]<ref name="ODB" />, između [[Vlaško vojvodstvo|vlaškog vojvode]] [[Mirča Stariji|Mirče Starijeg]] ([[1386]] — [[1418]]) i [[Otomanski sultan|otomanskog sultana]] [[Bajazit I|Bajazita I]] ([[1389]] — [[1403]]). Vlaški vojvoda je uživao podršku [[Kraljevina Mađarska u srednjem veku|mađarskog kralja]] [[Žigmund Luksemburški|Žigmunda Luksemburškog]] ([[1387]] — [[1437]]), dok su se otomanskoj vojsci našle [[Srbi|srpske]] velmože ([[Stefan Lazarević|Stefan]], [[Marko Mrnjavčević|Marko]], [[Konstantin Dragaš Dejanović|Konstantin Dragaš]] i verovatno [[Konstantin Balšić]]<ref name="ISN" />) koje su, kao Bajazitovi [[vazal]]i, predvodili pomoćne odrede. Otomanska vojska je najverovatnije poražena u borbi<ref name="ISN" /><ref name="ODB" />, ali nije pretrpela značajne gubitke<ref name="ISN" />. Sa druge strane, vlaški vojvoda je posle bitke priznao sultanovu vrhovnu vlast i obavezao se da mu plaća [[danak]]<ref name="ODB" />.
'''Bitka na Rovinama''' je vođena [[17.05.]][[1395]]. godine<ref name="ISN">{{ISN II}}</ref><ref name="ODB">{{ODB}}</ref> nedaleko od današnjeg [[Arad]]a u [[Rumunija|Rumuniji]]<ref name="ODB" />, između [[Vlaško vojvodstvo|vlaškog vojvode]] [[Mirča Stariji|Mirče Starijeg]] ([[1386]] — [[1418]]) i [[Otomanski sultan|otomanskog sultana]] [[Bajazit I|Bajazita I]] ([[1389]] — [[1403]]). Vlaški vojvoda je uživao podršku [[Kraljevina Mađarska u srednjem veku|mađarskog kralja]] [[Žigmund Luksemburški|Žigmunda Luksemburškog]] ([[1387]] — [[1437]]), dok su se otomanskoj vojsci našle [[Srbi|srpske]] velmože ([[Stefan Lazarević|Stefan]], [[Marko Mrnjavčević|Marko]], [[Konstantin Dragaš Dejanović|Konstantin Dragaš]] i verovatno [[Konstantin Balšić]]<ref name="ISN" />) koji su, kao Bajazitovi [[vazal]]i, predvodili svoje odrede. Otomanska vojska je najverovatnije poražena u borbi<ref name="ISN" /><ref name="ODB" />, ali nije pretrpela značajne gubitke<ref name="ISN" />. Sa druge strane, vlaški vojvoda je posle bitke priznao sultanovu vrhovnu vlast i obavezao se da mu plaća [[danak]]<ref name="ODB" />.


Bitka na Rovinama je značajna jer je ''pokazala da Turci nisu nepobedivi''<ref name="ISN" />, što je dovelo do organizovanja velikog [[Krstaški pohod|krstaškog pohoda]] protiv njih, koji se okončao [[Bitka kod Nikopolja|katastrofom kod Nikopolja]], [[25.09.]][[1396]]. godine. Na lokalnom planu, ona je dovela do značajnog širenja teritorija na Balkanu, koje su se nalazile pod direktnom vlašću otomanskog sultana. U bici su poginuli kralj Marko i Konstantin Dragaš, tako da je Bajazit zauzeo njihove zavisne države. Prema navodima [[Konstantin Filozof (XV vek)|Konstantina Filozofa]] iz [[Žitije despota Stefana Lazarevića|žitija Stefana Lazarevića]], pred samu bitku kralj Marko je Konstantinu Dragašu rekao<ref name="ISN" />:''„Ja kažem i molim Gospoda da bude hrišćanima pomoćnik, a ja neka budem prvi među mrtvima u ovom ratu“.''
Bitka na Rovinama je značajna jer je ''pokazala da Turci nisu nepobedivi''<ref name="ISN" />, što je dovelo do organizovanja velikog [[Krstaški pohod|krstaškog pohoda]] protiv njih, koji se okončao [[Bitka kod Nikopolja|katastrofom kod Nikopolja]], [[25.09.]][[1396]]. godine. Na lokalnom planu, ona je dovela do značajnog širenja teritorija na Balkanu, koje su se nalazile pod direktnom vlašću otomanskog sultana.

U bici su kao otomanski vazali poginuli [[kraljević Marko]] i [[Konstantin Dragaš]], nakon čega je sultan [[Bajazit]] preuzeo njihove države.


== Dešavanja pre bitke ==
== Dešavanja pre bitke ==

Verzija na datum 11 februar 2013 u 15:25

Bitka na Rovinama
Deo otomanskog osvajanje Balkana
Vrijeme:17.05.1395
Mjesto:Rovine kod Arada,
današnja Rumunija
Rezultat: Vlaška pobeda
Sukobljene strane
Šablon:OTOI-1453
Vlaško vojvodstvo
Komandanti i vođe
Bajazit I,
Stefan Lazarević,
Marko Mrnjavčević†,
Konstantin Dejanović†
Mirča Stariji
Snaga
nepoznata
nepoznata
Žrtve i gubici
nepoznati
nepoznati

Bitka na Rovinama je vođena 17.05.1395. godine[1][2] nedaleko od današnjeg Arada u Rumuniji[2], između vlaškog vojvode Mirče Starijeg (1386 — 1418) i otomanskog sultana Bajazita I (1389 — 1403). Vlaški vojvoda je uživao podršku mađarskog kralja Žigmunda Luksemburškog (1387 — 1437), dok su se otomanskoj vojsci našle srpske velmože (Stefan, Marko, Konstantin Dragaš i verovatno Konstantin Balšić[1]) koji su, kao Bajazitovi vazali, predvodili svoje odrede. Otomanska vojska je najverovatnije poražena u borbi[1][2], ali nije pretrpela značajne gubitke[1]. Sa druge strane, vlaški vojvoda je posle bitke priznao sultanovu vrhovnu vlast i obavezao se da mu plaća danak[2].

Bitka na Rovinama je značajna jer je pokazala da Turci nisu nepobedivi[1], što je dovelo do organizovanja velikog krstaškog pohoda protiv njih, koji se okončao katastrofom kod Nikopolja, 25.09.1396. godine. Na lokalnom planu, ona je dovela do značajnog širenja teritorija na Balkanu, koje su se nalazile pod direktnom vlašću otomanskog sultana.

U bici su kao otomanski vazali poginuli kraljević Marko i Konstantin Dragaš, nakon čega je sultan Bajazit preuzeo njihove države.

Dešavanja pre bitke

Tokom leta 1393. godine, Bajazit je napao svoje bugarske vazale, optužujući ih za veze sa mađarskim kraljem Žigmundom, za koje se ne zna sa sigurnošću da li su zaista postojale[1]. On je zauzeo Trnovo i uništio tzv. Trnovsku Bugarsku. Krajem te i početkom naredne godine, on je počeo da u Seru okuplja svoje balkanske vazale, pri čemu je svako od njih dobio odvojenu naredbu da dođe i nije bio obavešten o naredbama upućenim drugima. Bajazitovi motivi nisu najjasniji, ali se smatra da je planirao da ih sve pobije i preuzme njihove zemlje. Ne zna se sa sigurnošću ko se sve pojavio u Seru, ali izvori pominju vizantijskog cara Manojla II (1391 — 1425), njegovog sinovca Jovana VII (1390), njegovog brata morejskog despota Teodora I (1383 — 1407), dok se od srpskih vazala pominju knez Stefan (knez 1389 — 1402, despot 1402 — 1427) i Konstantin Dragaš. Kada su se vazali okupili, sultan je izdao naredbu da se svi oni pogube, ali su Osmanlije u Seru nisu odmah izvršile njegovu zapovest i on se na kraju predomislio. Deo vazala je otpušten kući, dok je sa drugim delom dovršio osvajanje Tesalije i zauzeo Solun, 12.04.

Vizantinci su posle ovoga prekinuli sve odnose sa Bajazitom, a on je, kao odgovor na to, započeo blokadu Carigrada. Među onima koji se nisu pojavili u Seru, najverovatnije su bili Vuk Branković koji je već u jesen 1394. godine otpočeo sa pregovorima o deponovanju svog blaga u Dubrovniku, kao i Đurađ II Stracimirović (1385 — 1403) koji je početkom 1394. godine nudio Mlečanima primorske gradove (Skadar, Drivast i druge) koje je prethodno predao Osmanlijama. Sa druge strane, njegov rođak Konstantin Balšić je uz pomoć otomanskih pomoćnih odreda, krajem 1394. godine zauzeo Kroju, a zatim i Danj, postavši, u sultanovo ime, gospodar lokalnih albanskih velikaša.

Bajazitov pohod na Vlašku, otpočeo je u jesen 1394. godine, kada su se okupile njegove snage, kojima su se pridružili i pomoćni odredi dela srpske vlastele. One su prešle Dunav i ušle u Vlašku, da bi se 17.05.1395. godine na Rovinama sukobile sa vojskom vojvode Mirčete.

Dešavanja posle bitke

Pobeda vlaškog vojvode, nije nanela velike vojne gubitke Bajazitovim snagama, koje su posle bitke zauzele Vidin. Ona je, međutim, imala veliki moralan značaj. O njoj je mađarski kralj Žigmund poslao vesti na zapad, tako da je u Parizu održana svečana služba u čast hrišćanske pobede[1]. On sam je neposredno posle bitke, oduzeo Osmanlijama Mali Nikopolj. Sve to, dovelo je do okupljanja velike hrišćanske vojske (između 60.000 i 100.000 ljudi[1]) koja je 1396. godine prešla Dunav i zauzela Vidin, posle čega se uputila ka Nikopolju, gde je 25.09.1396. godine, doživela veliki poraz.

Na južnom Jadranu, Đurađ II je u jesen 1395. godine zauzeo Skadar i okolna utrđenja, koja je potom ponudio Mlečanima, koji su u aprilu 1396. godine preuzeli Đurđeve posede oko Skadra i istočno od reke Bojane.

Međutim, Bajazit je bitku na Rovinama iskoristio i da ovlada Makedonijom, pošto su u bici poginuli njeni preostali gospodari, kralj Marko i Konstantin Dragaš. Markova braća, Andrejaš i Dmitar, su još tokom proleća 1393. godine napustili svoje posede[1], južno od Skoplja, tako da u tim delovima nekadašnjeg Srpskog carstva više nije bilo nikoga ko bi mogao da nasledi kralja Marka. Njih dvojica su u julu 1394. godine boravila u Dubrovniku, odakle su prešli u Mađarsku i stupili u službu kralja Žigmunda[1]. Konstantinov sin, Jakov, prešao je u islam i kao Jakub, jedno vreme je upravljao oblašću oko Velbužda.

Početkom 1396. godine, Bajazitove snage su zauzele Prištinu, ali nisu ovladale celokupnim zemljama Vuka Brankovića. Tokom leta iste godine, Osmanlije su, ojačane pomoćnim odredima kneza Stefana[1], upale u Banat i opljačkale ga.

Reference

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Grupa autora, „Istorija srpskog naroda II“ , Beograd, 1982.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Alexander Kazhdan (editor), „The Oxford Dictionary of Byzantium“, Oxford, 1991. ((en))

Literatura

Vidi još

Spoljašnje veze

Portal Istorija
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Bitka_na_Rovinama&oldid=1436532