Long play – razlika između verzija
Nova stranica: thumb|right|LP ploča '''Long play''' (na engleskom doslovno "dugo sviranje"; skraćeno '''LP'''; kolokvijalno '''''longplejka''''')... |
m r2.7.3) (robot Dodaje: is:Breiðskífa, tr:Uzunçalar |
||
| Red 22: | Red 22: | ||
[[fr:Long Play]] |
[[fr:Long Play]] |
||
[[gl:Long Play]] |
[[gl:Long Play]] |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[he:אריך-נגן]] |
[[he:אריך-נגן]] |
||
[[is:Breiðskífa]] |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[nah:LP]] |
[[nah:LP]] |
||
[[nl:Langspeelplaat]] |
[[nl:Langspeelplaat]] |
||
| Red 33: | Red 34: | ||
[[sk:Dlhohrajúca platňa]] |
[[sk:Dlhohrajúca platňa]] |
||
[[sv:LP]] |
[[sv:LP]] |
||
[[tr:Uzunçalar]] |
|||
[[uk:LP]] |
[[uk:LP]] |
||
[[zh:密紋唱片]] |
[[zh:密紋唱片]] |
||
Verzija na datum 7 maj 2012 u 20:24
Long play (na engleskom doslovno "dugo sviranje"; skraćeno LP; kolokvijalno longplejka) je izraz za vrstu gramofonske ploče, odnosno analogni audio-format (nosač zvuka) koja se sastoji od (najčešće) vinilne ploče koje se na gramofonskom uređaju okreće u ritmu od 33 okretaja u minuti. Godine 1948. ju je javnosti predstavila američka diskografska kuća Columbia Records, i otada je postala standard za diskografsku industriju u cijelom svijetu.
Za razliku od dotadašnjeg standardnog formata gramofonskih ploča (78 rpm ili o/m), koji su omogućavali 3-5 minuta sadržaja po strani, long play je omogućavao da se na svakoj strani ploče nalazi preko 20 minuta muzičkih sadržaja. Time je omogućeno da se na gramofonskim pločama snimaju i izvode ostvarenja klasične muzike (simfonije, opere i sl.), ali i na jednoj jedinoj ploči izdaju albumi zabavne i drugih muzičkih žanrova.
Popularnost long playa kao glavnog oblika snimanja i reproduciranja muzike nije načelo ni uvođenje singlica, odnosno gramofonskih ploča 45 o/m godinu dana kasnije. Long play ploče su ugrožene tek s pojavom audio-kazeta 1970-ih, da bi od 1980-ih počeli zamjenjivati digitalni kompakt diskovi.