One, Two, Three
Ovo je članak o američkom filmu iz 1961. godine. Za indijski film iz 2008. godine, vidi One Two Three (2008 film). Za ostala značenja, vidi 1-2-3. | One, Two, Three | |
|---|---|
 poster koji je izradio Saul Bass | |
| Režija | Billy Wilder |
| Producent | Billy Wilder |
| Scenario | I.A.L. Diamond Billy Wilder |
| Predložak | Egy, kettő, három; autor: Ferenc Molnár |
| Naracija | James Cagney |
| Uloge | James Cagney Horst Buchholz Pamela Tiffin Arlene Francis |
| Muzika | André Previn |
| Fotografija | Daniel L. Fapp |
| Montaža | Daniel Mandell |
| Studio | The Mirisch Company Pyramid Productions, A. G. |
| Distribucija | United Artists |
| Datum(i) premijere | 15. 12. 1961
|
| Trajanje | 108 min.[1] |
| Zemlja |  Sjedinjene Države |
| Jezik | engleski njemački ruski |
| Budžet | 3 mil. $[2] |
| Bruto prihod | 4 mil. $[2] |
One, Two, Three (sh. Jedan, dva, tri) je američka crno-bijela filmska komedija snimljena 1961. godine u režiji Billyja Wildera. Predstavlja slobodnu adaptaciju istoimenog komada mađarskog pisca Ferenca Molnara, sa time da je scenario (koji je Wilder napisao zajedno sa I.A.L. Diamondom) radnju premjestio u tadašnji Hladnim ratom podijeljeni Berlin. Protagonist, koga tumači James Cagney, je predstavnik Coca Cole u Zapdnom Berlinu koji nastoji Coca Colu prodati na tržištu Istočnog bloka, a čije planove poremeti to da je za vrijeme boravka u Berlinu praznoglava kćer njegovog šefa (čiji lik tumači Pamela Tiffin) zatrudnjela s mladim i fanatičnim istočnonjemačkim komunistom (čiji lik tumači Horst Buchholz).
Wilder je One, Two, Three snimio nakon izuzetnih uspjeha s komedijama Neki to vole vruće i Apartman. Novi je film predstavljao još jednu priliku da se vrati u grad gdje je bio otpočeo karijeru (i kome je posvetio nešto raniji film A Foreign Affair). Još veće oduševljenje, prema vlastitim riječima, je iskazao James Cagney, ugledni glumac koji je bio odrastao u njujorškoj četvrti Yorkville okružen njemačkim imigrantima te stekao izuzetno poštovanje prema njemačkoj kulturi i oduvijek priželjkivao film koji bi se snimao u Njemačkoj. Wilder je zahvaljujući Cagneyu scenario napunio brojnim referencama na njegove klasične gangsterske filmove, ali i brojnim satiričnim komentarima na račun tada još uvijek aktualnog Hladnog rata.
Samo snimanje se, međutim, pokazalo traumatičnim za ostarjelog Cagneya koji se stalno sukobljavao sa mladim Buchholzom, te je nakon njega odlučio da se povuče sa filma (sa izuzetkom cameo uloge u Ragtimeu 1981. godine). Daleko veći problem je predstavljalo to što se uslijed snimanja podigao Berlinski zid, čime je ekipi zapriječeno korištenje berlinskih lokacija, te se snimanje moralo premjestiti u studije u Münchenu. Isti je događaj, koji je predstavljao novu eskalaciju Hladnog rata, kontekst događaja koji se prikazuju učinio daleko mračnijim, a humor za veliki dio publike "neprimjerenim". Zbog toga je One, Two, Three doživio komercijalni neuspjeh, te se smatra jednim od manje poznatih Wilderovih filmova. Kritičari koji su ga gledali pred kraj, odnosno poslije završetka Hladnog rata, su međutim, prema njemu iskazali daleko veću naklonost, prije svega cijeneći Cagneyev komičarski talent.
Uloge[uredi | uredi kod]
- James Cagney ... C.R. "Mac" MacNamara
- Horst Buchholz ... Otto Ludwig Piffl
- Pamela Tiffin ... Scarlett Hazeltine
- Arlene Francis ... Phyllis MacNamara
- Liselotte Pulver ... Fräulein Ingeborg (Macova sekretatrica)
- Hanns Lothar ... Schlemmer (Macov pomoćnik i suučesnik)
- Howard St. John ... Wendell P. Hazeltine
- Leon Askin ... Peripetchikoff
- Ralf Wolter ... Borodenko
- Peter Capell ... Mishkin
- Karl Lieffen ... Fritz (Macov šofer)
- Hubert von Meyerinck ... Grof Waldemar von Droste-Schattenburg
- Sig Ruman ... engleski glas grofa von Droste-Schattenburg a
- Loïs Bolton ... Melanie Hazeltine
- Til Kiwe ... Reporter
- Henning Schlüter ... Dr. Bauer
- Karl Ludwig Lindt ... Zeidlitz
- Friedrich Hollaender ... direktor hotelskog orkestra
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ Crowther, Bosley (December 22, 1961). „Berlin Laughter: One, Two, Three Is at Astor and Fine Arts”. The New York Times. NYT Critics' Pick. Pristupljeno 31. I 2008.
- ↑ 2,0 2,1 Tino Balio, United Artists: The Company That Changed the Film Industry, University of Wisconsin Press, 1987 p. 170