Ničiji sin
| Ničiji sin | |
|---|---|
 | |
| Žanr | Drama |
| Režija | Arsen Ostojić |
| Producent | Jozo Patljak |
| Scenario | Mate Matišić |
| Uloge | Alen Liverić Mustafa Nadarević |
| Muzika | Mate Matišić |
| Fotografija | Branko Linta Slobodan Trninić |
| Montaža | Dubravka Slunjski |
| Studio | Alka-Film Zagreb Radio-televizija RTV Slovenija Hrvatska radiotelevizija |
| Datum(i) premijere | 8. 1. 2008
|
| Trajanje | 100 minuta |
| Zemlja |  Hrvatska Slovenija |
Ničiji sin je hrvatsko-slovenski igrani film snimljen u režiji Arsena Ostojića po scenariju Mate Matišića. Po žanru je drama koja se bavi politički osjetljivom temom odnosa Hrvata i Srba nakon raspada Jugoslavije i ratnih sukoba. Na Pulskom festivalu je osvojio nagradu Zlatnu arenu.
Sadržaj filma[uredi | uredi kod]
Ivan je bivši rok pevač i ratni vojni invalid koji je u ratu u Hrvatskoj izgubio obe noge. I dok se Ivan suočava sa propalim brakom i neizvesnom budućnošću, njegov je otac Izidor kandidat na parlamentarnim izborima. Kao nekadašnji politički zatvorenik Izidor računa na pobedu, ali mu kampanju poremeti dolazak srpskog izbeglice Sime koji ga je u bivšem režimu uhapsio.
Uloge[uredi | uredi kod]
| Glumac | Uloga |
|---|---|
| Alen Liverić | Ivan |
| Mustafa Nadarević | Izidor |
| Biserka Ipsa | Ana |
| Zdenko Jelčić | Simo |
| Goran Grgić | inspektor |
| Darija Lorenci | Marta |
| Nikša Mrkšić | Josip |
| Dražen Kun | Stipe |
| Slaven Knezović | Mika |
| Inge Apelt | Simova sestra |
| Vjenčeslav Kapural | Komšija |
| Alen Salinović | Branko |
| Đorđe Kukuljica | Portir |
| Luka Peroš | Policajac |
| Nebojša Borojević | Izbeglica |
| Mirjana Sinozić | Medicinska sestra |
| Milivoj Beader | Pacijent |
| Nikolina Skenderija | Rumunka |
Kritike[uredi | uredi kod]
Film je snimljen po istoimenoj drami Mate Matišića, pa je na njemu krivica za nezgrapnu dramsku strukturu u kojoj središnji deo radnje čini poveliki, povremeno ne baš razgovetan flešbek. Politički gledano, film je razornog sadržaja, s porukom da je aktuelna hrvatska stvarnost sazdana na lažnim temeljima, međutim učinak je skroman, jer gledalac već nakon pola sata prestane mariti za ono što se zbiva na ekranu.
Željko Luketić:[2]
Ostojićev je rediteljski habitus mlitav i posve se oslanja na stare soc-realističke trikove u kojima se svaka tobože dramatična sekvenca kao za Pavlovljevog psa podebljava preglasnom muzikom, dramatičnim rezanjem ili flešbekovima. Ostojić se priklanja i tipičnom pamfletnom postupku u kojem invaliditet junaka ne predstavlja dramatični motiv ili okidač, nego je on tu da jednostavno izazove žaljenje. Tom čoveku bez nogu jedina bi još gora stvar u životu bila da se sazna da je Srbin. Sve to biće pušteno unazad, tako da najjače scene budu na početku, a sve slabije idu prema kraju, između je tek niz koji dinamiku crpi iz sapunice i to na način da kad neko kaže važnu stvar, istom zasvira gong. Ta patnja likova vidljiva je i bez klišea o lošim-dobrim Srbima i Hrvatima koji su Srbi-Hrvati, bez pevanja pesama koje jamče smrt.
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ „„Prvi zaista loš film“”. Arhivirano iz originala na datum 29. 10. 2013. Pristupljeno 26. 10. 2013.
- ↑ „„Ničiji sin“”. Arhivirano iz originala na datum 29. 10. 2013. Pristupljeno 26. 10. 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi kod]
- Ničiji sin na sajtu IMDb
