Ničiji sin
Prijeđi na navigaciju
Prijeđi na pretragu
| Ničiji sin | |
|---|---|
 | |
| Žanr | Drama |
| Režija | Arsen Ostojić |
| Producent | Jozo Patljak |
| Scenario | Mate Matišić |
| Uloge | Alen Liverić Mustafa Nadarević |
| Muzika | Mate Matišić |
| Fotografija | Branko Linta Slobodan Trninić |
| Montaža | Dubravka Slunjski |
| Studio | Alka-Film Zagreb Radio-televizija RTV Slovenija Hrvatska radiotelevizija |
| Datum(i) premijere | 8. januar 2008
|
| Trajanje | 100 minuta |
| Zemlja |  Hrvatska Slovenija |
Ničiji sin je hrvatsko-slovenski igrani film snimljen u režiji Arsena Ostojića po scenariju Mate Matišića. Po žanru je drama koja se bavi politički osjetljivom temom odnosa Hrvata i Srba nakon raspada Jugoslavije i ratnih sukoba. Na Pulskom festivalu je osvojio nagradu Zlatnu arenu.
Sadržaj filma[uredi | uredi kod]
Upozorenje: Odlomak sadrži detalje zapleta ili potpun opis filma.Ivan je bivši rok pevač i ratni vojni invalid koji je u ratu u Hrvatskoj izgubio obe noge. I dok se Ivan suočava sa propalim brakom i neizvesnom budućnošću, njegov je otac Izidor kandidat na parlamentarnim izborima. Kao nekadašnji politički zatvorenik Izidor računa na pobedu, ali mu kampanju poremeti dolazak srpskog izbeglice Sime koji ga je u bivšem režimu uhapsio.
Uloge[uredi | uredi kod]
| Glumac | Uloga |
|---|---|
| Alen Liverić | Ivan |
| Mustafa Nadarević | Izidor |
| Biserka Ipsa | Ana |
| Zdenko Jelčić | Simo |
| Goran Grgić | inspektor |
| Darija Lorenci | Marta |
| Nikša Mrkšić | Josip |
| Dražen Kun | Stipe |
| Slaven Knezović | Mika |
| Inge Apelt | Simova sestra |
| Vjenčeslav Kapural | Komšija |
| Alen Salinović | Branko |
| Đorđe Kukuljica | Portir |
| Luka Peroš | Policajac |
| Nebojša Borojević | Izbeglica |
| Mirjana Sinozić | Medicinska sestra |
| Milivoj Beader | Pacijent |
| Nikolina Skenderija | Rumunka |
Kritike[uredi | uredi kod]
„Film je snimljen po istoimenoj drami Mate Matišića, pa je na njemu krivica za nezgrapnu dramsku strukturu u kojoj središnji deo radnje čini poveliki, povremeno ne baš razgovetan flešbek. Politički gledano, film je razornog sadržaja, s porukom da je aktuelna hrvatska stvarnost sazdana na lažnim temeljima, međutim učinak je skroman, jer gledalac već nakon pola sata prestane mariti za ono što se zbiva na ekranu.“Željko Luketić:[2]
„Ostojićev je rediteljski habitus mlitav i posve se oslanja na stare soc-realističke trikove u kojima se svaka tobože dramatična sekvenca kao za Pavlovljevog psa podebljava preglasnom muzikom, dramatičnim rezanjem ili flešbekovima. Ostojić se priklanja i tipičnom pamfletnom postupku u kojem invaliditet junaka ne predstavlja dramatični motiv ili okidač, nego je on tu da jednostavno izazove žaljenje. Tom čoveku bez nogu jedina bi još gora stvar u životu bila da se sazna da je Srbin. Sve to biće pušteno unazad, tako da najjače scene budu na početku, a sve slabije idu prema kraju, između je tek niz koji dinamiku crpi iz sapunice i to na način da kad neko kaže važnu stvar, istom zasvira gong. Ta patnja likova vidljiva je i bez klišea o lošim-dobrim Srbima i Hrvatima koji su Srbi-Hrvati, bez pevanja pesama koje jamče smrt.“Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ „„Prvi zaista loš film“”. Arhivirano iz originala na datum 29. 10. 2013. Pristupljeno 26. 10. 2013.
- ↑ „„Ničiji sin“”. Arhivirano iz originala na datum 29. 10. 2013. Pristupljeno 26. 10. 2013.
Spoljašnje veze[uredi | uredi kod]
- Ničiji sin na Internet Movie Database (en)
