Muhamed ibn Mervan
Muḥammad ibn Marwān ibn al-Ḥakam (? - 719/720) bio je arapski omejadski princ i vojskovođa. Bio je sin kalifa Marvana I i nepoznate robinje; polubrat mu je bio Marvanov nasljednik, kalif Abd al-Malik ibn Marvan. Karijeru je počeo za vrijeme očevog kalifata kao komandant arapskih snaga u sjevernoj Mezopotamiji. Godine 691. je bratu pomogao da porazi tamošnjeg pobunjenog guvernera, a potom 692. kod Sebastopolisa nanio težak poraz Bizantincima. Sljedećih je godina napadao i pljačkao bizantske teritorije u Maloj Aziji, a 695. i bizantska područja Armenije. U period 699 -701. je zajedno sa nećakom Abdallah ibn Abd al-Malikom uspješno gušio haridžitske ustanke u današnjem Iraku. 701. je konačno okupirao bizantsku Armeniju, a potom 704-705. krvavo ugušio i pobunu tamošnjeg plemstva.
Sljedeće godine je na prijestolje došao njegov nećak Al-Valid I, pa je Muhamed ibn Marvan prestao biti najvažnijim generalom Kalifata. Brzo ga je zasjenio nećak Maslamah ibn Abd al-Malik, preuzevši komandu nad trupama Kalifata. Usprkos toga, Muhamed ibn Marvan je bio ocem Marvana II, posljednjeg omejadskog kalifa.
Izvori[uredi | uredi kod]
- Hawting, G.R. (1991). „Marwan II”. The Encyclopedia of Islam, New Edition, Volume VI: Mahk–Mid. Leiden and New York: BRILL. pp. 623–625. ISBN 90-04-08112-7.
- Treadgold, Warren T. (1997), A History of the Byzantine State and Society, Stanford, CA: Stanford University Press, p. 341, ISBN 0-8047-2630-2
- Winkelmann, Friedhelm; Lilie, Ralph-Johannes i dr.. (1998), „Muḥammad ibn Marwān (#5189)” (German), Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit: I. Abteilung (641–867), 3. Band: Leon (#4271) – Placentius (#6265), Walter de Gruyter, pp. 322–323, ISBN 978-3-11-016673-9
- Zetterstéen, K.V. (1993). „Muḥammad ibn Marwān”. The Encyclopedia of Islam, New Edition, Volume VII: Mif–Naz. Leiden and New York: BRILL. p. 408. ISBN 90-04-09419-9.