Milica Ribnikar
Milica Ribnikar (Beograd, 18. 4. 1931 – Beograd, 1. 3. 2002) bila je jugoslovenska i srpska vajarka i likovna umetnica. Rođena je u porodici arhitekte, novinara i direktora novinske kuće Politika Vladislava S. Ribnikara i pijanistkinje, muzikologa, muzičkog kritičara i profesorke Muzičke akademije u Beogradu Stane Đurić (kasnije Klajn). Ribnikareva je uradila veći broj reljefa, ženskih aktova, portreta, figurina i javnih spomenika.[1]
Biografija[uredi | uredi kod]
Slikarstvom je počela da se bavi kao gimnazijalka, pohađajući večernji kurs ULUS-a kod Koste Hakmana. Studije vajarstva na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu, u klasi Sretena Stojanovića i Ilije Kolarevića završila je 1952, "u vreme prelomnih i burnih godina jugoslovenske i srpske umetnosti, tokom kojih će doći do razlaza sa starim, klasičnim pristupom i odnosom prema skulpturi" (N. Jovanović). Do 1956. bila je saradnik Majstorske radionice Tome Rosandića, a 1954. boravila je u Parizu kao stipendista Saveta za kulturu. Od 1958. do 1960. živela je i radila u Dubrovniku.[1]
Već po završetku studija njeni su skulptorski radovi zapaženi, posebno po lepom osećanju za slobodnu formu (P. Vasić) i po oplemenjenoj emociji. Tu formativnu, polaznu fazu njenog stvaralaštva obeležava idejno približavanje plastici Henrija Mura iz perioda 1929-30, ali već polovinom pedesetih godina usavršava vlastiti izraz osobene lirike, čulnosti i emotivnosti. Kao osnovu svog likovnog poretka uzima portretno iskustvo i žensko telo "njegov oblik, zaobljen, snen, izobličen do određenih granica, naglašen izraz čulnosti, na taj način ukazujući na osnovne osobine i njegovu vanremensku dimenziju." [2]
Uradila je veliki broj stojećih figura, bista, portreta, reljefa, ležećih aktova i figurina. Ostvarila je i sedam spomenika u prostoru: Jovana Sterije Popovića u Novom Sadu (1953), Jerkoviću i Dabiću na Dovarju u Užicu (1962), radnoj akciji seče drva na Crnom Vrhu (1945, 1961) i drugih. Koautor je Skadarlijske česme i TV tornja na Fruškoj gori (sa Uglješom Bogunovićem, 1977, 1978) i česme na Platou u Mileševskoj ulici (sa Slobodanom Bogunovićem, 1998). Osim skulpturom bavila se uljanim slikarstvom, pastelom i kolažom.
Samostalne izložbe priredila je u Beogradu (1954), Cetinju i Titogradu (1957) i Novom Sadu (1997). Njeni radovi nalaze se u Muzeju savremene umetnosti u Beogradu, Poklon-zbirci Rajka Mamuzića u Novom Sadu, "Politici" a.d. (poprsje Vladislava S. Ribnikara), Narodnom muzeju na Cetinju i mnogim privatnim zbirkama.
Od 2018. jedna ulica u opštini Vožovac nosi njeno ime.[3]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 Dnevnik (23.04.2017). „Sećanje na autorku jedne Sterijine figure”. Pristupljeno 28.2.2021.
- ↑ Nadežda Jovanović, Skulptor emotivne duhovnosti, "Milica Ribnikar" (katalog izložbe), Novi Sad, 1996, 5.
- ↑ Službeni list grada Beograda, br. 119/2018