Hungerford
Hungerford
| |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 51°24′N 1°30′W / 51.400°N 1.500°W | |
| država |  UK
|
| Regija | Jugoistočna Engleska |
| Ceremonijalna grofovija | Berkshire |
| unitarna jedinica | West Berkshire |
| Površina | |
| - Ukupna | 1.45 km²[1] |
| Stanovništvo (2016.) | |
| - Grad | 5,093[1] |
| - Gustoća | 3,518 stan. / km²[1] |
| Vremenska zona | UTC+0 (UTC+1) |
| Poštanski broj | RG17 |
| Pozivni broj | 01488 |
| Karta | |
Hungerford je staro trgovište od 5,093 stanovnika[1] na jugu Engleske.
Geografske karakteristike[uredi | uredi kod]
Hungerford leži na ušću rijeke Dun u Kennet, na krajnjem zapadu Grofovije Berkshire, uz granicu sa Grofovijom Wiltshire, udaljen 13 km zapadno od Newburya, 47 km sjeveroistočno od Salisburya i 107 km zapadno od Londona. To je pitoreskni brežuljkasti kraj Downsa, svega 7 km od centra grada leži najviši točka Jugoistočne Engleske brdo - Walbury visoko 297 metara.
Historija[uredi | uredi kod]
Hungerford prvi se put spomenut 1108. u dokumentu kojim se njegova crkva poklanja Opatiji Bec u Normandiji.[2]
Od 11. vijek do 14. vijek bio feud, ispočetka kraljev, a zatim je prelazio iz ruke u ruku earlovima iz Leicestera i Lancastera.[2]
Sin engleskog, kralja Edwarda III - John od Genta, poveljom je dodjelio neka prava Hungerfordu, između ostalog i da ribari po rijeci Kennet, ali kako je ona navodno ukradena u vrijeme Elizabete I., građani su imali brojne sporove sa feudalnim gospodarima, koji su im ta prava osporavali.[2]
Sporovi su prekinuti i nestali za vladavine Jamesa Stuarta, on je 1612. dao Hungerford dvojici lokalnih ljudi, Johnu Eldredu i Williamu Whitmoru. To nije dugo potrajalo jer je već 1617. predat Ralphu Mackerellu i trinaestorici drugih građana na upravljanje (za dobrobit njegovih stanovnika). Na taj način je Hungerford dobio gradska prava i lokalnu samoupravu, koja uz modifikacije traja već 400 godina.[2]
Od 1740. promet kočijama na cesti za Bath znatno se povećao, kako se Kennet dotad prelazio gazom (fordom), što baš nije bilo ugodno i brzo - Hungreford je podigao most. U to vrijeme postao je i veliko raskršće kad su izgrađeni makadamski putevi za Oxford i Salisbury. Zbog tog su u gradu podignute brojne gostionice za odmor putnika, a i brojni kovači imali su pune ruke posla potkivajući konje i popravljajući kočije, tako da je krajem 18 i prvih nekoliko dekada 19. vijek grad rastao i napredovao. Nova gradska vijećnica otvorena je 1786. a puno starih kuća građenih fahverkom dobile su nove moderne fasade.[2]
Prosperitet grada dodatno je pojačan otvaranjem kanala Kennet - Avon - 1810. Zahvaljujući njemu Hungerford je postao trgovačko - transportni centar. [[Popisa stanovništva pokazuju da je stanovništvo poraslo od 1987 - 1801 na 2.696 u 1851, što je bio rast od 35 %.
Nema sumnje da prva polovica 19. vijeka bila sretni period za Hungerford, ali je otvaranje Brunelove Velike zapadne željeznice do Bristola 1841. izazvalo katastrofu za transport kanalom i kočijama.[2]
Činilo se da samo jedna stvar može pomoći Hungerfordu - izgradnja željezničke pruge. To se desilo prije nego što su mnogi mogli i zamisliti željeznička stanica otvorena je 1847., a pruga je produžena prema zapadu 1862. pa se očekivalo da će Hungerford i dalje napredovati, jer leži na magistralnoj pruzi. Međutim očekivani prosperitet nije se ostvarivao, umjesto novih poslovnih prilika, željeznica je odvezla stanovnike u duge veće gradove, tako da je njihov broj između 1851. - 1901. opao.[2] I pored svih problema Hungerford je nekako živio, dvije ljevaonice željeza zapošljavale su dosta ljudi, pa je podignuto dosta javnih objekata.[2]
Odkad je 1971. podignut autoput M4 do Hungerforda, grad je kao i čitava dolina Kenneta živnuo.[2]
Današnji Hungerford je popularna turistička destinacija, poznat po brojnim antikvarijatima Odkako je kanal Kennet - Avon obnovljen do Hungerforda 1971. a u cijeloj dužini u augustu 1990. brojni nautičari rado zastaju u gradu.[2]
