Emílio Garrastazu Médici

Ovo ime koristi portugalski običaj imenovanja. Prvo ili majčino prezime je Garrastazu a drugo ili očevo prezime je Médici.

General Emílio Garrastazu Médici
28. predsjednik Brazila
Na položaju 30. oktobar 1969 – 14. mart 1974
Vice President	Augusto Rademaker
Prethodi	Vojna hunta 1969. godine
Slijedi	Ernesto Geisel
šef Nacionalne obavještajne službe
Na položaju 17. mart 1967 – 28. mart 1969
Predsjednik	Artur da Costa e Silva
Prethodi	Golbery do Couto e Silva
Slijedi	Carlos Alberto da Fontoura
Lični detalji
Rođenje	(1905-12-04)4. 12. 1905. Bagé, Rio Grande do Sul, Brazil
Smrt	9. 10. 1985. (dob: 79) Rio de Janeiro, Brazil
Počivalište	São João Batista Cemetery, Rio de Janeiro, Brazil
Nacionalnost	Brazilian
Politička stranka	Savez nacionalne obnove (ARENA)
Supružnik/ci	Scylla Nogueira
Djeca	2
Profesija	vojnik
Potpis
Vojna služba
Vjernost	Brazil
Služba/rod	Brazilska vojska
Godine službe	1927–1969
Čin	general
Commands	Centar za obuku rezervnih oficira (CPOR) u Porto Alegreu (1953–57) 4. konjičla diovizija sa sjedištem u Campo Grandeu (1961–63) Vojna akademija Crnih igli (1963–64) Trećar armija, sa sjedištem u Rio Grande do Sulu (1969)

Emílio Garrastazu Médici (portugalski izgovor: [eˈmilju ɡɐʁastaˈzu ˈmɛd(ʒi)si]; 4. decembar 1905 – 9. oktobar 1985) bio je brazilski vojskovođa i političar koji je od 1969. do 1974. godine služio kao 28. predsjednik Brazila, i čiji je mandat obilježilo autoritarno upravljanje zemljom koje predstavlja vrhunac tadašnje vojne diktature, ali i kratkotrajni period ekonomskog uspona koji se naziva Brazilsko čudo.

Medici je rođen u porodici imigrantskog porijekla - djed sa očeve strane je bio Italijan, a sa majčine Bask. Karijeru je započeo 1920-ih kada je upisao vojnu akademiju u Porto Alegreu, a po njenom završetku dobio oficirski čin u Brazilskoj vojsci. U njoj je napredovao do mjesta zapovjednik rezervnih snaga, a od 1957. do 1960. godine bio pomoćnik generalu Arturu da Costa e Silvi, koji će kasnije postati jedna od vodećih ličnosti vojne diktature. Nakon što je diktatura uspostavljena, od 1966. do 1967. je služio kao vojni ataše u SAD, a od 1967. do 1969. kao šef obavještajne službe.

Godine 1969. se našao na mjestu zapovjednika Treće armije kada je da Costa e Silva, tada predsjednik, doživio moždani udar, a nakon čega je formirana kratkotrajna vojna hunta koja ga je odabrala za da Costa e Silvinog nasljednika, a to potvrdio brazilski Kongres u kome su sjedili isključivo zastupnici vladajuće stranke Savez nacionalne obnove (ARENA). Medici je vladao temeljem Ustava iz 1967. godine sa amandmanima donesenim nekoliko mjeseci prije njegovog dolaska na vlast, a koji su pojačali ovlasti vlade i značajno ograničili ljudska i građanska prava. Medici je to iskoristio kako bi uveo strogu cenzuru štampe, te je, između ostalog, zabranio uvoz stranih novina i časopisa, među kojima se našao liberalni njemački tjednik Der Spiegel, ali i časopisi za muškarce kao američki Playboy i francuski Lui. Pod njegovim vodstvom su brazilska vojska, policija i sigurnosne službe nastavile kampanju brutalne represije prema pristašama ljevice, pri čemu se masovno koristilo mučenje. Tim brutalnim metodama su neutralizirane radikalno lijeve terorističke organizacije poput Revolucionarnog pokreta 8. oktobra, a njihovi vođe kao Carlos Marighella i Carlos Lamarca likvidirani. Medici je također do kraja mandata uspio ugušiti maoističku pobunu u dolini rijeke Araguaia. Medici se u vanjskoj politici čvrsto oslanjao na SAD, te je, između ostalog, surađivao sa Amerikancima pred puč kojim je 1973. u Čileu svrgnut ljevičarski predsjednik Salvador Allende.

Usprkos autoritarnosti, Medici je uživao izuzetnu popularnost među Brazilcima, a što se tumači kako vještim korištenjem državnih medija u svrhu propagande, pri čemu je dobro poslužilo to što je na Svjetskom prvenstvu 1970. godine Brazil po treći put osvojio tituilu svjetskog prvaka u fudbalu. Mnogo je važnije, međutim, bilo to da je Medici vođenje ekonomske politike prepustio liberalnim tehnokratima kao što su ministar planiranja Roberto Campos i ministar financija Delfim Netto; pod njihovim je vodstvom brazilska ekonomija zabilježila dotada nezabilježeni rast BDP-a od oko 10% godišnje, a što se počelo nazivati Brazilskim ekonomskim čudom. Iako su, prema navodima kasnijih historičara i ekonomista, najviše koristi od tih trendova uglavnom imali pripadnici više klase, Medici nije oklijevao da tako stvorena sredstva uloži u ambiciozne javne infrastrukturne projekte kao što su Trans-amazonski put, hidroelektrana Itaipu i most Rio–Niterói.

Godine 1973. je, prije isteka mandata, zajedno sa drugim generalima, odlučio mjesto predsjednika ostaviti generalu Ernestu Gieselu koji će se, za razliku od njega, suočiti sa velikim ekonomskim problemima, ali i početi ublažavati neke od autoritarnih aspekata njegove politike. Medici se, pak, službeno povukao iz politike, mada je 1979. godine javno kritizirao amnestiju za "političke zločine" koje je u procesu demokratizacije donio tadašnji predsjednik João Figueiredo. Umro je od moždanog udara nedugo nakon završetka diktature i povratka demokratske civilne vlasti nad Brazilom.

Izvori

Emílio Garrastazu Médici na Wikimedijinoj ostavi

Političke funkcije
Prethodi: Vojna hunta 1969.	predsjednik Brazila 1969–1974	Slijedi: Ernesto Geisel