Branivojevići
Branivojevići su srpska vlastela iz Stona, oblast Zahumlje, koje istoriografija pominje na početku XIV stoljeća.
Kada su Šubići krenuli u osvajanje Zahumlja, prvi su Branivojevići bili na udaru, pa su i oni počeli s napadima na susjedne oblasti Šubića, gledajući u banu Mladenu otvorenog protivnika. Ubrzo je ban Mladen II nastradao u borbama u Hrvatskoj. Istovremeno su nastali u Srbiji borbe oko prijestola, nakon smrti kralja Milutina.
Ovim metežima u Srbiji i Hrvatskoj najviše se koristio Stjepan II Kotromanić, mudri bosanski ban, koji se vanredno vješto držao i u svima drugim krizama svoga vremena i koji je od dotle male bosanske države stvorio političkog činioca od značaja. On je, za vreme tih prestonih borbi, osvojio od Srbije gotovo cijelo humsko područje i dao Bosni širok izlaz na more. [1]
Srpski gospodari iz Huma prešli su djelimično pod vlast bosanskog bana, a delimično su se povukli na susjedno trebinjsko područje. Borbe na granici pretvorile su se u četovanje. Naročito strada stoka i trgovački karavani. Dubrovačka Republika krivila je za to ponajviše uglednu vlasteosku kuću Branivojevića iz Stona, koja je bila u vezi s porodicom Vojinovića, jednom od prvih kuća u srpskom kraljevstvu.
U dinastičke sukobe u Srbiji uvukli su se i Dubrovčani, koji su pomagali Vladislava u borbi sa kraljem Stefanom Dečanskim. S toga je vjerovatno da su napadaji pograničnih vojvoda Branivojevića i gatačkog Vojina bili njegov odgovor na taj postupak. Srbi su s povećom vojskom napali dubrovačku oblast i naneli joj grdne štete. Dubrovčani, u nevolji, poslaše dva građanina da umire kralja Stefana, a u isto vreme zamoliše i Mletačku Republiku da se zauzme za njih. Ova je to odmah i učinila, prekinuvši sve trgovačke veze sa Srbijom. Dubrovačke hronike spominju da se tom prilikom zauzeo za njih i ban Stjepan II. Do mira je najzad došlo 26. marta 1326.
Dubrovčani su se posle toga svirepo osvetili Branivojevićima. Ovi su, i posle mira, nastavljali svoja pljačkanja, ali su doskora pali u dubrovačke ruke. Iako su bili ozloglašeni i svojevoljni, za Branivojeviće su se ipak, radi njihovih porodičnih veza, zauzimali i srpski dvor, i bosanski ban i vojvoda Mladen, rodonačelnik Brankovića, i vojvoda Vojin, tast Brajka Branivojevića, ali uzalud. Dubrovčani su Brajka umorili glađu, držeći ga zatvorena u jednom kavezu, na javnu sablazan. Drugog brata, Branoja, osudio je srpski sud na smrt i kazna je izvršena u Kotoru, pošto su Dubrovčani podmitili sve uticajne ličnosti i silom spriječili njegovu majku da ode kod kralja Stefana i izmoli milost za sina.
Branivojevići[uredi | uredi kod]
- Branivoje (spominje se oko 1318), lokalni vlastelin u službi kralja Milutina.
- Branoje Branivojević (spominje se oko 1326), knez Stona i Pelješca.
- Mihajlo Branivojević (umro 1326)
- Branko Branivojević (umro 1326)
- Brajko Branivojević (umro 1326), oženjen sa Vojislavom Vojinović