Bitka kod Mediona
Bitka kod Mediona bila je dio rata koji je Etolska liga tokom 231 pne. vodila protiv grada Mediona u epirskoj oblasti Akarnanija. Bitka je predstavljala invaziju ilirskih snaga i završila se porazom etolskih snaga.
Opsada[uredi | uredi kod]
Nakon disolucije Epirskog kraljevstva, Etolska liga je zahtjevala pripajanje grada Mediona, što su Akarnanci odbili. Etolci su odlučili uzeti grad silom.
Makedonski kralj Demetrije II Makedonski, protivnik Etolske lige, bio je tada angažovan u borbama protiv Dardanaca, pa je zahtjevao od ilirskog kralja Agrona da interveniše i pomogne Akarnancima[1] Agron je prihvatio poziv i poslao flotu od 100 lembi i 5.000 boraca prema Medionu. Bila je to najveća vojna sila koju je jedan ilirski kralj okupio. Historičar Polybije napisao je da je i ovaj pohod bio dio ilirske piratske prakse. Savremeni historičar Grainger smatra da su Demetrije i Agron već bili uspostavili savez, na osnovu kojeg je Demetrije II bio preokupiran borbama sa Dardancima, a Agron se angažovao u borbi sa Etolcima.
Bitka[uredi | uredi kod]
Iliri su se iskrcali na obalu Akarnanije u septembru 231. pne, i marširali uobičajenim poredkom do Mediona, radi napada na Etolska utvrđenja oko grada. Etolci su oklopljenu pješadiju i konjicu držali u ravnici, a na uzvišenju im je bila laka pješadija. Iako su bili iznenađeni i nespremni za ilirski dolazak, brzo su se organizovali. Bila je to dobro uvježbana vojska, sa velikim iskustvom. Zgusnuti poredak Ilira rastjerao je protivničku konjicu i poremetio borbeni poredak Etolaca. Kada su se na kraju napadu pridružili i Akarnanci iz opkoljenog grada, Etolci su bili poraženi uz brojne gubitke. Bitka je imala velikog odjeka u Grčkoj, jer je bila poražena vojska koja je samo jednu generaciju ranije odnijela veliku pobjedu nad Keltima u njihovom pohodu na Delfe.[2]
Kasnije[uredi | uredi kod]
Nakon što su uzeli veliki broj zarobljenika i bogati plijen, Iliri su napustili Medion i otplovili u Iliriju.[3] Izvijestili su o velikoj pobjedi, a kralj Agron organizovao je veliko slavlje, nakon kojeg je kralj umro. Iste godine naslijedila ga je njegova žena, kraljica Teuta. Medion i ostali dio Akarnanije su sklopili savez sa Ilirima u cilju zaštite protiv budućih napada. To će se pokazati dvije godine kasnije, tokom bitke kod Paksosa, kada su ilirske pomorske snage bile pomognute Akarnanskim brodovima.[2]
Literatura[uredi | uredi kod]
- Miočević, Duje Rendić (1968). Ilirski vladari u svjetlu numizmatičkih i epigrafskih izvora. Historijski zbornik, Povijesno društvo Hrvatske, Zagreb. Arhivirano iz originala na datum 2020-01-30. Pristupljeno 2020-02-25.
- Papazoglu, Fanula (1969). Porijeklo i razvoj ilirske države. ANUBiH - DJELA KNJIGA XXX , CENTAR ZA BALKANOLOŠKA ISPITIVANJA Knjiga l. SARAJEVO. Arhivirano iz originala na datum 2020-07-14. Pristupljeno 2021-08-17.
- Mesihović, Salmedin (2014). Historija Autarijata. Filozofski fakultet Sarajevo. Arhivirano iz originala na datum 2016-03-21. Pristupljeno 2020-02-25.
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ „Faluna Papazoglu - Poreklo i razvoj ilirske države”. ANUBiH - KNJIGA XXX , CENTAR ZA BALKANOLOŠKA ISPITIVANJA Knjiga l. SARAJEVO, 1969. Arhivirano iz originala na datum 2020-07-14. Pristupljeno 9. 2. 2018.
- ↑ 2,0 2,1 John Wilkes - Iliri; Laus, Split 2001
- ↑ „Henri A. Ormerod - Drevna piratstva”. The Johns Hopkins University Press, Baltimor, Maryland, 1997. Pristupljeno 9. 2. 2018.