Bar Kohbin ustanak
| Bar Kohbin ustanak | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Segment Jevrejsko-rimskih ratova | |||||||||
 Judeja u 1. vijeku | |||||||||
| |||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||
| Rimsko Carstvo | Jevreji Judeje | ||||||||
| Komandanti i vođe | |||||||||
| Hadrijan Tineius Rufus Sextus Julius Severus Publicius Marcellus T. Haterius Nepos Q. Lollius Urbicus |
Simon Bar Kokhba Akiva ben Joseph | ||||||||
| Snage | |||||||||
| Legio X Fretensis Legio VI Ferrata Legio III Gallica Legio III Cyrenaica Legio XXII Deiotariana Legio X Gemina ukupno angažirani kontinegnti 12 različitih legija; 60.000-120.000 |
300.000 jevrejskih vojnika+100.000 milicije | ||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||
| ogromni, Legio XXII Deiotariana uništena (po Kasiju Dionu). | 580.000 Jevreja ubijeno (ogromni gubici među civilima), 50 utvrđenih gradova i 985 sela razoreno (po Kasiju Dionu). | ||||||||
Bar Kohbin ustanak (132–136;[1] hebrejski: מרד בר כוכבא ili mered bar kokhba) je naziv za treći veliki ustanak Jevreja u protiv rimske vlasti u tadašnjoj provinciji provinciji Judeja i posljednji od jevrejsko-rimski ratova. Ime je dobio po svom pokretaču i komandantu ustaničkih snaga, Simonu bar Kohbi koji je sebe nazivao Mesijom, odnosno herojskom ličnošću koja će obnoviti Izrael.
Naziv[uredi | uredi kod]
Ustanak je također poznat pod nazivima Drugi jevrejsko-rimski rat i Drugi jevrejski ustanak, odnosno Treći jevrejsko-rimski rat i Treći jevrejski ustanak (ako se među jevrejsko-rimske ratove kao drugi računa Kitosov rat 115 - 117).
Tok ustanka[uredi | uredi kod]
Ustanici su nakratko imali uspjeha, te uspostavili nezavisnu jevrejsku državu Izrael na dijelovima Judeje. logor. Po predanju, Bar Kohba je kažnjavao hrišćane jer ga nisu priznavali za mesiju.[2] Nakon samo dvije godine je ogromna rimska vojska uspjela ugušiti ustanak i ponovno uspostaviti rimsku vlast.[3] Oko 135. godine, kada su Rimljani zauzeli grad Befer, Bar Kohba je ubijen a njegova glava je preneta u rimski logor.[2] Nakon toga su Rimljani zabranili Jevrejima da se vraćaju u Jeruzalem, osim za svetkovina Tiša beava.
Tako zapusteše jevrejski gradovi. Niko od starih žitelja ne ostade, a na njihovo mesto dođoše strani narodi. Tu je zatim podignut rimski grad sa drugim imenom; njega su zvali Elija u čast imperatora Elija Adrijana.[2]
– Eusebije
Razaranja su bila stravična. Po rečima Diona Kasija (69, 14) onda je stradalo do 580 hiljada Jevreja, koji su uhvaćeni sa oružjem u ruci, osim onih koje je pomorila glad i bolest. Srušeno je 50 gradova i 985 jevrejskih sela.[2]
Posljedice[uredi | uredi kod]
Rat i njegove posljedice, uključujući odbijanje jevrejskih kršćana da prihvate Bar Kohbu kao Mesiju, je imao značajnu ulogu u izdavajanju kršćanstva kao religije bitno različite od judaizma. Nakon rata, episkopi Jerusalima više nisu poticali "od onih iz obrezanja", tj. od judeohrišćana.[2] Starešine Crkve koje su posle razaranja Jerusalima nosili zvanje episkopa tog grada ali tamo nisu živeli nego u Peli.[2]
Veze[uredi | uredi kod]
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ za godinu 136 v. W. Eck, ' The Bar Kokhba Revolt: The Roman Point of View', pp. 87-88.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Eusebije, Istorija crkve (scribd)
- ↑ Israel Tour Day: "Tour 3 Arhivirano 2011-06-16 na Wayback Machine-u." pristup 3. IX 2010.
