Bahrudin Kaletović
| Bahrudin Kaletović | |
|---|---|
 | |
| Biografski podatci | |
| Datum rođenja | 1971. |
| Mjesto rođenja | Puračić,[1] SFR Jugoslavija |
| Datum smrti | 1998. (dob: 26 - 27) |
| Mjesto smrti | Tuzla, Bosna i Hercegovina |
| Nacionalnost | Bošnjak |
| Nadimak | Bahro |
| Vojna karijera | |
| Godine u službi | 1990 - 1991 (JNA) 1992 - 1996 (ABiH) |
| Čin |  Desetar
|
| Ratovi | Rat u Sloveniji Rat u Hrvatskoj Rat u Bosni i Hercegovini |
| Vojska |  Jugoslavenska narodna armija Armija BiH
|
| Rod vojske |  Kopnena vojska JNA
|
| Jedinice | 10. korpus JNA - Zagreb (306. laki artiljerijski puk PVO) |
Bahrudin Kaletović (Tuzla, 1971 - Tuzla, 1998), desetar (regrut) Jugoslovenske narodne armije (JNA) i jedan od simbola sukoba u Sloveniji koga je 1991 godine, u jeku ludila u koji je Jugoslavija tonula, širom zemlje proslavio televizijski prilog Yutela.[2]
Bahrudin Kaletović je rođen 1971. godine u Tuzli. Postao je poznat široj jugoslavenskoj javnosti u jeku sukoba u SR Sloveniji 1991 godine.[2] U trenutku sukoba u SR Sloveniji Bahrudin je bio na odsluženju redovnog vojnog roka u Karlovcu, te je kao desetar 306. lakog artiljerijskog puka PVO 10. korpusa JNA - Zagreb bio odaslan u SR Sloveniju.[3]
U ranim satima 27. 6. 1991 godine 306. laki artiljerijski puk PVO je prešao slovensku granicu kod Metlike, da bi odmah potom bio napadnut od pripadnika Teritorijalne odbrane (TO) SR Slovenije.[3] Novinar Yutela Ivica Puljić je intervjuirao Bahrudina na liniji vatre na Krakovskem Gozdu dok je ležeći u šumi držao položaj. Taj dvominutni intervju, a i sam Bahrudin, su ušli u kolektivno sjećanje svih pripadnika južnoslavenskih naroda koji su te večeri gledali Yutelov prilog.[2] Bahrudin je kao desetar bio zadužen za tri mlada vojnika (Marko Bojanić 1971 godište, Fahir Imamović 1972 godište i Florim Kasumi 1971 godište)[4] koji su u vojsku tek bili stigli. Nažalost sva trojica su poginula tokom tog sukoba.[2] Sam Bahrudin je par dana kasnije bio zarobiljen od pripadnika slovenske TO.
Prema riječima njegova strica, prema Bahrudinu su se u zarobljeništvu dobro odnosili. Nešto kasnije, Bahrudin i preostali zarobljeni regruti (vojnici) su dobili civilnu odjeću i pušteni su svojim kućama. Poslije nekoliko dana odmora u rodnoj Tuzli, Bahrudin i ostali tuzlanski regruti su dobili pozive da se jave u JNA kako bi doslužili ostatak vojnog roka. Bahrudin je bio odaslan u Đakovo gdje je služio ostatak vojnog roka kao dio 17. korpusa JNA - Tuzla. U Đakovu je bio u vojničkom orkestru. Bahrudin je i u Đakovu bio zarobljen, sa cijelom svojom jedinicom, nakon što se rat u Hrvatskoj rasplamsao, iako kao član vojničkog orkestra nije bio na samoj liniji fronta u Hrvatskoj. Poslije je bio pušten na slobodu. Bahrudin se konačno "skinuo" iz JNA 29. 11. 1991 godine, na Dan Republike koja tada više nije postojala.
Na početku rata u Bosni i Hercegovini Bahrudin se prijavio u rezervni policijski sastav. Prema vlastitom svjedočanstvu tokom rata u Bosni i Hercegovini je bio vezista, često na prvoj liniji fronta gdje je vidio pravi pakao. Demobiliziran je po završetku rata 24.4.1996. godine.
Bahrudin se oženio 1993 godine. Iz tog braka mu se rodila kći Esmeralda i sin Damir. Sanjao je da će biti muzičar i svirao je gitaru. Bahrudin je u vremenu nakon jugoslavenskih ratova svirao sa svojom grupom u Zagrebu. Nesretno je poginuo u saobraćajnoj nesreći 1998. godine kada je posjetio Tuzlu da vidi porodicu, tj. novorođenog sina.[2]
- ↑ Nihad Halilbegović, 2002, str. 42
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Momir Turudić (23. 6. 2011). Dvadeset godina od početka rata u Sloveniji: Oni kao hoće da se otcepljuju, a mi im kao ne damo. Vreme. Arhivirano iz originala na 9. 10. 2014. Preuzeto 9. 10. 2014
- ↑ 3,0 3,1 Dr Kosta Nikolić, Rat u Sloveniji 1991. (Istorija XX veka – br.2/2011)
- ↑ Ivan Matović, Stanoje Jovanović, 1991, str. 83, 84
- Halilbegović, Nihad (2002). Mama, moram im glavu dati, Sarajevo: Halkomex. ISBN 9958-9306-2-5
- Ivan Matović, Stanoje Jovanović (1991). Istina o oružanom sukobu u Sloveniji, Beograd: Vojnoizdavački i novinski centar.