Prijeđi na sadržaj

Ajatolah

Izvor: Wikipedija

Ajatolah (perz. آيتالله, ajatulah, ajetolah ili ajatalah; iz arap. آية الله, āyatu allah; dosl. Božji znak)[1] je počasna titula za istaknutog teološkog pravnika (mudžtahida) u iranskom šijitizmu tj. imamizmu.[1]

Porijeklo

[uredi | uredi kod]

Termin ajatolah proizlazi iz odlomka Kurana:[1]

Pokazivati ćemo im naše znakove [āyatu] na horizontima i u njihovim dušama (...)

– Kur'an, 41:53

Za razliku od sunita, šijiti sintagmu prevode doslovno (Božiji znak), dajući do znanja da su ljudi, tj. svaki je čovjek Božji znak, odnosno s druge strane da ajatolah (kao pravni termin) utjelovljuje najvišu pobožnost, mudrost i znanje.[1]

Historija

[uredi | uredi kod]
Abdul-Karim Ha'eri Jazdi, prva osoba u 20. vijeku s titulom ajatolaha

Tvorcem titule ajatolaha smatra se Alama Heli (1250. – 1325.), istaknuti imamitski teolog i pravnik koji je živio u vrijeme vladavine ilhanidske dinastije.[1] Upotreba titule ovjerena je i tokom safavidskog perioda (16.18. v.) kada su neki teolozi svoje učitelje počasno nazivali ajatolasima.[2] Međutim, sve do 20. vijeka javlja se isključivo sporadično i počasno, bez ikakvog tehničkog smisla.[2] U nekim modernim biografskim kompendijima, titula ajatolaha se retroaktivno pripisuje pripadnicima šijitske uleme,[3] iako nema naznaka da su dotični svojim suvremenicima bili poznati kao ajatolasi.[1] Ajatolahom se tako paradoksalno nazivaju čak i neki protivnici idžtihada poput Kolajnija Razija (864. – 941.).[2] Titula u Iranu postaje sveprisutnom tokom Iranske ustavne revolucije (1905. – 1911.) kada je podjednako aktivno koriste i pristaše i protivnici konstitucionalizma,[2] a uvriježeno je da je Abdul-Karim Ha'eri Jazdi (1859. – 1937.) bio prvi mudžtahid s titulom ajatolaha u 20. vijeku.[4] Neki od najranijih učenjaka s ovom titulom također su bili Muhamed-Kazem Horasani (1839. – 1911.) i Abdulah Mamakani (1870. – 1933.).[2]

Hijerarhija

[uredi | uredi kod]
Ajatolah Homeini, ujedno veliki ajatolah (mardža) i rahbar Irana

Do 20. vijeka i popularizacije titule ajatolaha, najviša titula za visokorangiranu ulemu bila je hodžatoleslam[2] (perz. حجت‌الاسلام, dosl. autoritet islama).[1] Tokom 1920-ih i 1930-ih godina, grad Kom ponovo postaje žarištem imamitske teologije pod vodstvom utjecajnog Ha'erija, a centralizacija dovodi do drastičnog povećanja broja ajatolaha.[1][2] S obzirom da se gotovo sve mudžtahide počelo oslovljavati ajatolasima,[1] posljedica stratifikacije bila je uvođenje nove titule tzv. velikog ajatolaha (perz. آیت‌الله العظمی, ajatolah al-ozma) za najistaknutije među njima,[1][2] poput Huseina Borudžerdija (1875. – 1961.) i Abul-Kasema Kašanija (1882. – 1962.).[1] Titula velikog ajatolaha koristi se kao sinonim za mardžu (perz. مرجع تقلید, mardža-je taklid, dosl. izvor imitacije),[2] najviši autoritet za islamsko pravo u šijitizmu nakon Kurana, islamskih poslanika i dvanaest imama. Prvi i od 1947. jedini mardža bio je Borudžerdi, nakon čije su se smrti počele voditi debate o hijerarhiji šijitske uleme odnosno postavljanju visokorangiranih klerika.[2] U konačnici je odlučeno da se položaj decentralizira i istovremeno je više ajatolaha po Iranu i Iraku proglašeno mardžama.[2] Godine 2014. bilo je aktivno 60-ak mardži, od čega većina po havzama (školama) u iranskom Komu i iračkom Nadžafu. Neposredno nakon Iranske revolucije (1978. – 1979.) ustrojen je jedinstveni politički sistem kojeg vodi visokorangirana ulema, a državni poglavar ima titulu rahbara (perz. رهبر انقلاب, rahbar-e enkelab, dosl. vođa revolucije) odnosno vali-e fakiha (perz. ولی فقیه, dosl. čuvar prava) i bira se iz redova mardži.[2] Titula se smatra prvom novostvorenom političko-vjerskom pozicijom od značajne važnosti još od safavidskog perioda.[2] Dužnost rahbara prvi je obnašao Ruholah Homeini (1902. – 1989.), a nakon njegove smrti Ali Hamenei.[2] Zbog neprestalnog povećavanja broja klerika s nekad rijekom titulom, Homeini je u septembru 1984. izdao dekret kojim je više neimenovanih ajatolaha degradirano na status hodžatoleslama.[2] Ajatolasi i veliki ajatolasi ne moraju nužno biti i sajedi (prepoznatljivi po crnim turbanima), nosioci titule koja podrazumijeva potomstvo Alija i Fatime.

Poznati ajatolasi

[uredi | uredi kod]

Ženski ajatolasi

[uredi | uredi kod]

Titula ajatolaha nije ograničena isključivo na muškarce – postoje i ženski ajatolasi (mudžtahidi).[5] Iranke na visokorangiranim pravnim položajima nisu moderni fenomen, npr. Amina Hatun obnašala je takvu dužnost još u 17. vijeku za vrijeme vladavine Safavida. Tokom 20. i 21. vijeka takav položaj doseglo je više desetaka Iranki, prvenstveno supruga i kćeri istaknutih klerika, među kojima su najutjecajnije Nosrat Amin (1886. – 1983.) iz Isfahana i Zohre Sefati (r. 1948.) iz Abadana.[5] Dok ženski ajatolasi mogu postati članovima klerikalnog Vijeća stručnjaka (kao i druge Iranke predsjednicom), debata o tome mogu li postati i mardžom (time i rahbarom) ostaje otvorenom u 21. vijeku – iako ustav i zakoni to ne ograničavaju, dio klerika protivi se takvoj mogućnosti.[5]

Upotreba

[uredi | uredi kod]

Titula ajatolaha rasprostranjena je isključivo u Iranu, među šijitima u Libanonu, Pakistanu ili Indiji se ne koristi, a u Iraku je ograničena samo na ulemu iranskog porijekla.[1] Zbog lokalne sveprisutnosti titule, Iranci njome oslovljavaju čak i sunitske vjerske velikodostojnike u čijem je vokabularu potpuno strana.[1] U Zapadnom svijetu, termin ajatolah se najčešće poistovjećuje s Ruholahom Homeinijem po kojem se titula pročula.[1] Zbog rasprostranjenosti titule među iranskim klericima i nadilaženja tradicionalnih aktivnosti mudžtahida, samog Homeinija Iranci su umjesto ajatolahom oslovljavali počasnom titulom imama (referenca na dvanaest imama),[1] dok s Hameneijem to nije slučaj.[2]

Izvori

[uredi | uredi kod]
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 (en) Algar, Hamid (18. 8. 2011.) [15. 12. 1987.]. Āyatallāh. Encyclopædia Iranica. New York: Columbia University. 
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 (en) Brunner, Rainer (1. 10. 2010.). „ii. Hierarchy in the Imamiyya”. Shiʿite Doctrine. Encyclopædia Iranica. New York: Columbia University. 
  3. (fa) Razi, Muhamed (1973.). گنجينه دانشمندان [Gandžina-je Danešmandan]. I.-VIII. Tehran: Kitabfuruši-je Islamijah. OCLC 427386017. 
  4. (fa) Modares, Muhamed-Ali (1967.). ريحانة الادب في تراجم المعروفين بالكنية او اللقب: يا كنى والقاب [Rajhanat al-adab fi taradžim al-marufin bi-al-kunjah av al-alkab: ja kuna va-alkab]. I. Tabriz: Čaphane-je Šafak. str. 66. OCLC 43110760. 
  5. 5,0 5,1 5,2 (en) Kunkler, Mirjam; Fazaeli, Roja (2012.). „The Life of Two Mujtahidahs: Female Religious Authority in 20th Century Iran”. u: Bano, Masooda; Kalmbach, Hilary. Women, Leadership and Mosques: Changes in Contemporary Islamic Authority. Women and Gender. 11. Leiden; Boston: Brill Publishers. str. 127.-160. ISBN 9789004209367. OCLC 770603676. SSRN 1884209. 

Vanjske veze

[uredi | uredi kod]
Ostali projekti
U Wikimedijinoj ostavi ima još materijala vezanih za: Ajatolah
Potražite izraz ajatolah u W(j)ečniku, slobodnom rječniku.