Oskar Davičo
| Oskar Davičo Оскар Давичо | |
|---|---|
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 18. siječnja 1909. Šabac, Srbija(tada  Kraljevina Srbija) |
| Smrt | 30. rujna 1989. Beograd, Srbija (tada  SFR Jugoslavija) |
| Počivalište | Novo groblje Beograd, Srbija |
| Obrazovanje | |
| Školovanje | Osnovna škola u Šapcu Prva beogradska gimnazija Sorbonne |
| Alma mater | Filozofski fakultet u Beogradu |
| Zanimanje | pisac, novinar |
| Opus | |
| Književni pravac | avangarda (nadrealizam) modernizam |
| Književne vrste | roman, poezija |
| Jezik | srpskohrvatski jezik |
| Znamenita djela | |
| Nagrade | |
| |
Oskar Davičo (18. januar 1909, Šabac - 30. septembar 1989, Beograd), najmlađi je pesnik u krugu nadrealista. Nadmašio je sve ostale snagom talenta, plodnošću i širinom uticaja.
Život[uredi | uredi kod]
Rođen je u činovničkoj porodici jevrejskog porekla. Školovao se u Šapcu, Beogradu i Parizu (Sorbona). Diplomirao je francuski jezik i književnost. Radio je kao srednjoškolski nastavnik u Šibeniku, Beogradu i Bihaću. Kao član KPJ, aktivno se uključuje u međuratni politički život. Postaje sekretar MK KPJ u Bihaću. 1932 biva uhapšen i od Suda za zaštitu države osuđen na 5 godina zatvora. Kaznu je odslužio u KPD Sremska Mitrovica. Od 1938 do početka rata živi između Zagreba i Beograda. 1940 biva isključen iz KPJ zbog toga što je objavio neka dela u časopisu Pečat Miroslava Krleže. Kad je počeo Drugi svetski rat, Davičo je boravio u Splitu gde se bavio ilegalnim radom. Biva uhapšen i interniran na ostrvu Korčula, a potom i u zatvor u Italiji. Iz zatvora beži 1943 i vraća se u domovinu gde stupa u redove Prve proleterske divizije gde ostaje do oslobođenja. 1945 uključuje se kao novinar u rad novoformiranog TANJUG-a, a potom prelazi u "Borbu" i "Glas". Izveštava kao dopisnik sa suđenja u Nirnbergu i Grčke gde prati Markosove partizane (doživljaje iz Grčke opisaće 1947 u knjizi "Među Markosovim partizanima"). Posle toga napušta novinarstvo i bavi se isključivo književnošću. Bio je jedan od urednika časopisa "Nova misao"(1953-1954). 1955 postaje osnivač i urednik novina "Delo". '80-tih osniva i uređuje u Sarajevu časopis "Dalje".
Umro je u Beogradu 1989.
Književni počeci[uredi | uredi kod]
Kao pesnik javio se rano. Prvu pesmu objavio je kao gimnazijalac (1925). Među nadrealističkim izdanjima nalaze se dve njegove knjižice pesama i poetskih tekstova Tragovi (1928) i Četiri strane sveta i tako dalje (1930), pesma u prozi Anatomija (1930) i brošura Položaj nadrealizma u društvenom procesu (1939; koju je napisao zajedno s Dušanom Matićem i Đorđem Kostićem. U toj njegovoj najranijoj poeziji sve je podređeno eksperimentu, istraživanju mogućnosti pesničkog izraza, primeni načela automatskog pisanja.
Socijalna faza[uredi | uredi kod]
Najpotpuniji izraz Davičo je dostigao u socijalnoj fazi, kada je nadrealistička pesnička iskustva stavio u službu revolucionarne angažovanosti. "Davičo je sišao sa Olimpa nadrealizma u socijalnu poeziju", napisao je jedan kritičar s levice povodom izlaska njegove knjige Pesme (1938). Bila je to, međutim, sasvim osobena socijalna poezija, puna maštovitih slika, verbalnog humora, igri rečima, erotike. Iako s neutralnim naslovom, ova zbirka je, kao i sve naredne, tematski kompaktna. U pet ciklusa, kao u pet pevanja, pesnik je dao svoju duhovnu autobiografiju, lirsku povest svojih traganja od snova detinjstva, preko nemira i poraza mladosti, do otkrivanja istinskih vrednosti, ljubavi i revolucije, kojima se pesnik bezuslovno predaje. Najsnažniji je prvi ciklus, "Detinjstvo", u stvari mali humorno - realistički ep sastavljen od šesnaest kratkih pesama ispevanih u humorno - ironičnom tonu i u slobodnom stihu s nečim od naivnosti i razigranosti dečje poezije. Dve naredne pesničke zbirke neposredno se nadovezuju na ovu, razvijajući svaka jednu od dve osnovne teme do kojih nas ona dovodi: Hana (1939) ljubavnu temu, a Višnja za zidom (1951) temu revolucije, tako da one s njome čine osobenu celinu, pesnički triptihon, lirsku trilogiju.
Ljubavna lirika[uredi | uredi kod]
U Davičovoj ljubavnoj lirici nema ni traga od sentimentalnosti niti od metafizičkih implikacija svojstvenih našoj poeziji od romantizma do ekspresionizma. Pesnik je sav u vlasti čulnog i erotskog, fasciniran ženom i ženskošću kao svemoćnim načelom plođenja i rađanja, pred kojim padaju svi moralni i socijalni obziri. Hana je vrhunac te ponesene i raspevane poezije čula. Njena junakinja je devojka iz grada. Pesnik je susreće u bakalnici, ambijentu koji je po sebi nepoetičan, i poistovećuje je sa svetom rastinja što je okružuje. Drugi junak, zaljubljeni pesnik, građen je po modelima iz tadašnje socijalne literature. On potiče iz nižih, prezrenih slojeva, "od gorkih nigde nikovića". Novina knjige nije samo u ambijentu i ljubavnim protagonistima nego i u raskošnom bogatstvu slika, u smelosti asocijacija i u neobičnom zvukovnom rasprskavanju.
"Višnja za zidom"[uredi | uredi kod]
Isti prkosni, buntovni duh pregovara i u Višnji za zidom. Nastala između 1937. i 1950, poezija te zbirke sva je prožeta svojim burnim vremenom: ona je revolucionarno-socijalna, rodoljubiva i slobodarska. To je u neku ruku pesnička istorija revolucionarnog pokreta u Srbiji, od Svetozara Markovića do narodne revolucije, epopeja buntovne Srbije, u kojoj se borbeni slobodarski patos, srodan jakšićevskom romantičarskom rodoljublju, spaja s komunističkom ideologijom i modernim pesničkim izrazom.
"Zrenjanin"[uredi | uredi kod]
Na istim idejnim i stilskim pretpostavkama zasniva se revolucionarna poema Zrenjanin (1949), o životu i smrti narodnog heroja Žarka Zrenjanina, pisana u herojsko-patetičnom tonu i sa starim nadrealističkim slobodama u slici i izrazu. Vrhunac tog pravca pevanja donosi velika poema Čovekov čovek (1953), dramski uzavrela, "đavolja lirika nenapisanih drama", kako ju je pesnik nazvao. Ona je sva u grču obračuna i samoobračuna s revolucionarstvom kao verom, s dogmatskim stegama što ometaju spontano ispoljavanje ljudskosti. Bez lakoće i raspevanosti ranijih pesama, ona je data oratorijumski, sva u ponesenom ekstatičnom raspoloženju.
Deset knjiga poezije[uredi | uredi kod]
Posle Čovekova čoveka Davičo je objavio preko deset knjiga poezije, među kojima možemo samo neke spomenuti: Nenastanjene oči (1954), Flora (1955), Kairos (1959), Tropi (1959), Trg M (1968), Telo telu (1975) i dr. U njima su vidljiva neka od svojstava njegove lirike iz socijalnog razdoblja, uzavrela osećajnost, barokno obilje slika, bizarne asocijacije, raskošno bogatstvo metaforike, ali tu nema onog što je raniju liriku činilo privlačnom, nema lakoće izraza, brzine stiha, naglašene auditivnosti. To je ponajpre poezija slika, poezija bezglasne vizuelnosti, teška, nejasna, nekomunikativna i zbog toga neprihvaćena kod čitalaca i nedovoljno shvaćena u kritici.
Prozni pisac[uredi | uredi kod]
Davičo kao prozni pisac razvio se u ratu i nakon rata. Objavio je najpre ratni dnevnik Sa Markosovim partizanima (1947) a zatim više knjiga putopisne, esejističke i polemičke proze, deset romana i zbirku pripovetka Nežne priče (1984). U romanima, koji su, uz poeziju, najznačajniji deo njegovog opusa, prikazao je revolucionarni pokret između dva rata (romani o tamnovanju komunista: Ćutnje, 1963, Gladi, 1963; Tajne, 1964, i Bekstva, 1966), okupacijske prilike i NOB (Pesma, 1952; Gospodar zaborava, 1981) i posleratnu izgradnju (Beton i svici, 1956; Radni naslov beskraja, 1958). Svima je zajedničko to što govore o rađanju novog sveta i o novom čoveku, borcu i graditelju. Njegovi junaci su fanatični privrženici revolucije i ujedno snažne, impulsivne ličnosti, pune životne energije, veliki, nezasiti ljubavnici.
"Pesma"[uredi | uredi kod]
U Pesmi, prvom i najboljem Davičovom romanu, ta dva momenta, stav i život, revolucija i ljubav, međusobno su sukobljena. Od svih romansijera 50-ih godina Davičo najviše eksperimentiše. U Pesmi ta težnja ograničava se uglavnom na središnji lik mladog komuniste Miće Ranovića, dok u kasnijim romanima ona zahvata sve likove i sve razine romaneskne strukture. Tehnika romana toka svesti dopunjuje se postupkom koji Davičo naziva "dramaturgijom unutrašnjeg života". Pisac uzima jedan trenutak svesti i od njega polazi u projekciji spoljnih zbivanja, pri čemu se iznosi ne samo ono što se odista odigralo ili se odigrava nego i ono što se moglo dogoditi da su stvari išle drugim tokom (npr. kad u Radnom naslovu beskraja na terevenkama bivših boraca učestvuju i njihovi mrtvi drugovi). Iako su Davičova istraživanja značajna i zanimljiva, istinska snaga njegovih romana nije ipak u nadstvarnom niti eksperimentalnom i hipotetičkom, nego pre svega u realizmu i poeziji.
Dela[uredi | uredi kod]
Poezija:
- Tragovi, 1928.
- Četiri strane sveta i tako dalje, 1930.
- Anatomija, 1930.
- Pesme (Detinjstvo, Mladost, Brodolom, Ljubav, Nemir), 1938.
- Zrenjanin, 1949.
- Višnja za zidom, 1950.
- Hana, 1951.
- Čovekov čovek, 1953.
- Nastanjene oči, 1954.
- Flora, 1955.
- Kairos, 1959.
- Tropi, 1959.
- Snimci, 1963.
- Trg Em, 1968.
- Pročitani jezik, 1972.
- Strip stop (sa Predragom Neškovićem), 1973.
- Telo telu, 1975.
- Veverice-leptiri ili nadopis obojenog žbunja, 1976.
- Reči na delu, 1977.
- Misterija dana, 1979.
- Trema smrti, 1982.
- Gladni stoliv, 1983.
- Đačka sveska sećanja, 1985.
- Mali oglasi smrti, 1986.
- Dvojezična noć, 1987.
- Mitološki zverinjak smrti, 1987.
- Svetlaci neslični sebi, 1987.
- Pesmice: a diftong se obesio, 1988.
- Ridaji nad sudbinom u magli, 1988.
- Prva ruka (posthumno), 1999.
- Detinjstvo i druge pesme (posthumno), 2006.
- Krov oluje (posthumno, povodom stogodišnjice rođenja), 2008.
Romani:
- Pesma, 1952.
- Beton i svici, 1955.
- Radni naslov beskraja, 1958.
- Generalbas, 1962.
- Ćutnje, 1963.
- Gladi, 1963.
- Tajne, 1964.
- Bekstva, 1966.
- Zavičaji, 1971.
- Gospodar zaborava, 1980.
Memoari:
- Po zanimanju samoubica, 1988.
Eseji i književno-kritički tekstovi:
- Položaj nadrealizma u društvenom procesu, 1932.
- Poezija i otpori, 1952.
- Pre podne, 1960.
- Notes, 1969.
- Pristojnosti, 1969.
- Novine nevino, 1969.
- Poezija, otpori i neotpori, 1969.
- Rituali umiranja jezika, 1971.
- Pod-tekst, 1979.
- Pod-sećanja, 1981.
Kratka proza:
- Nežne priče, 1984.
Putopisi:
- Među Markosovim partizanima, 1947.
- Crno na belo, 1962.
Polemike:
- Procesi, 1983.
- Polemika i dalje, 1986.
Drame:
- Ljubav u četiri usne, 1956.
- Mesije Mesijah oh, 1986.
Filmski scenario:
- Majka Katina, 1947.
- Do pobede, 1948.
- Dečak Mita, 1950.
- Poslednji dan, 1951.
Prevodi:
- Sa nemačkog: Tomas Man, Budenbrokovi, (sa Ognjenom Pricom), 1939.
- Sa ruskog: Nikolaj Nikolajevič Mihajlov, Prirodna bogatstva Sovjetske unije (sa D. Klepac), 1940; Mihail Šolohov, Uzorana ledina, 1968; Bela Ahmadulina, Groznica, 1968; Jevgenij Aleksandrovič Jevtušenko, Izabrane pesme (sa grupom autora), 1973.
Rukopis druge knjige romansirane autobiografije Po zanimanju izdajnik nestao je u ratnom Sarajevu.
Sabrana dela Oskara Daviča u dvadeset knjiga su u zajedničkom izdanju objavili beogradska „Prosveta“ i „Svjetlost“ iz Sarajeva 1969. godine. „Nolit“ je 1979. godine izdao ciklus romana Robije: Gladi, Ćutnje, Tajne, Bekstva, Zavičaji. Izabranu poeziju su u osam knjiga 1979. godine u zajedničkom izdanju objavili „Prosveta“ Beograd, „Mladost“ Zagreb, „Pobjeda“ Titograd i „Svjetlost“ Sarajevo.
Nagrade i Odlikovanja[uredi | uredi kod]
Dobio je veliki broj književnih nagrada, među njima i NIN-ovu nagradu za najbolji roman godine, tri puta (1956, 1963. i 1964.).
Odlikovan je Ordenom junaka socijalističkog rada.
Povezano[uredi | uredi kod]
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
|
Segment isključivo posvećen Narodnooslobodilačkoj borbi. |
