Zaštita prirode
Zaštita prirode predstavlja multidisciplinarni pristup rešavanju sve brojnijih problema u prirodi (npr. nestanak vrsta, uništavanje predela).
Uzroci potrebe za zaštitom prirode[uredi | uredi kod]
Čovek je svojom djelatnošću izmjenio izgled Zemlje i u znatnoj mjeri oštetio biosferu. Na ogromnim površinama planete potpuno su uništeni prirodni ekosistemi (šume, stepe, močvare) ili su zamjenjeni vještačkim (plantaže, farme, naselja).
Ono malo prirode, koja još postoji kao netaknuta, polako nestaje pod pritiskom čovjeka. Najpre je ugrozio šume kao najsloženije i najproduktivnije ekosisteme. I danas se to nastavlja u tropskim šumama Amazona, zapadne Afrike i jugoistočne Azije. Čitavo Sredozemlje bilo je nekada pokriveno tvrdolisnom, slaborastućom šumom, a sada je ta oblast, sječom šuma, pretvorena u antropogenu pustinju i kamenjar.
Crvene i crne knjige[uredi | uredi kod]
Opstanak mnogih biljnih i životinjskih vrsta danas je ugrožen, mnoge se nalaze pred iščezavanjem, a veliki broj je zauvek nestao. Prvi i veoma značajan korak u ostvarivanju zaštite jeste evidentiranje ugroženih vrsta flore i faune. Tome služe takozvane Crvene knjige. One predstavljaju naučno-stručne publikacije u kojima su navedene sve vrste organizama koje podležu zaštiti prema međunarodnoj klasifikaciji stepena ugroženosti:
- vrste pred istrebljenjem;
- vrste u opasnosti od istrebljenja;
- ranjive (osetljive vrste);
- retke vrste.
Retke i ugrožene vrste su zaštićene zakonom. Proglašavanjem njihovih staništa za stroge prirodne rezervate, u kojima vlada poseban režim i u kojima je aktivnost ljudi svedena na najmanju meru, predstavlja najefikasniji način zaštite ugroženih vrsta. Najsloženiji, ali i najobuhvatniji oblik zaštite prirode su nacionalni parkovi, u čijem se okviru nalazi veći broj rezervata.
U svetu je takođe formirana i Crna knjiga u kojoj je popis više hiljada vrsta biljaka i životinja koje je čovek, nažalost, istrebio svojim bahatim, pohlepnim i nemarnim ponašanjem.
Retke, ugrožene i zaštićene biljne vrste Srbije[uredi | uredi kod]
Biljke koje predstavljaju prirodne retkosti zaštićene su posebnim Zakonom o zaštiti prirode pa uništavanje ili berba ovih biljaka, osim što nanosi neprocenjivu štetu biodiverzitetu, istovremeno i krivično delo koje se može kazniti po Zakonu.
Zaštićene biljke ne treba brati ni skupljati!
Najznačajnije ugrožene i istovremeno i zaštićene biljke naše zemlje, koje su pod zaštitom prvog stepena, su:
- Pančićeva omorika (Picea omorika), koja se može naći na planinama oko srednjeg toka Drine u zapadnoj Srbiji (Tara, Mileševka);
- tisa (Taxus baccata), nalazi se po planinama i klisurama;
- molika (Pinus peuce), raste na Šar-planini i Prokletijama
- stepski božur (Paeonia tenuifolia) koji raste u Deliblatskoj peščari;
- gorocvet (Adonis vernalis), raste na Fruškoj gori, Deliblatskoj peščari, Subotičkoj peščari i dr.
- rosulja (Drosera rotundifolia), se može naći na Staroj planini i Vlasini
- sasa (Pulsatilla grandis), koje ima na Fruškoj gori i Deliblatskoj peščari
- runolist (Leontopodium alpinum), ima ga na Kopaoniku, Mučnju, Prokletijama
- žuta lincura (Gentiana lutea), živi na nepristupačnim kamenim liticama
- gospina papučica (Cypripedium calceolus), vrsta orhideje koja raste na Suvoj planini i zaštićena je od strane UNESKO-a
kao svetska prirodna retkost;
- bela, šumska breberina (Anemone nemerosa) zaštićena je samo u Vojvodini
- beli lokvanj (Nimphaea alba), zbog isušivanja močvara je pred istrebljenjem
- žuti lokvanj
- zlatni ljiljan (Lilium martagon), raste u vlažnim bukovim šumama;
- kovilje (Stipea pennata);
- Degenova kockavica (Fritillaria gracilis);
- srpska ramonda
- jagorčevina
- veprina
- velika sasa
- munika
- bor krivulj
- divlja foja
- stepski lužnjak
- divlji karanfil
- šumska sasa
Spisak zaštićenih biljaka se ovde ne završava već su date samo one biljke koje su karakteristične za određena područja.
Retke, ugrožene i zaštićene životinje[uredi | uredi kod]
Najpoznatije među zaštićenim životinjama su:
- Apolonov leptir
- lipljan
- crni daždevnjak
- patka njorka (Aythya nyroca)
- orao krstaš (Aquila heliaca)
- belonokta vetruška (Falco naumanni)
- velika droplja (Otis tarda)
- prdavac (Crex crex)
- stepski soko (Falco cherrug)
- veliki tetreb (Tetrao urogallus)
- beloglavi sup (Gyps fulvus)
- vidra
- slepi miševi
- šareni tvor
Zaštita prirodnih staništa[uredi | uredi kod]
Da bi se zaštitile retke i ugrožene organske vrste osnovni uslov je zaštita njihovih prirodnih staništa, što se ostvaruje na više načina:
- evidentiranje ugroženih vrsta kroz, već pomenute, Crvene knjige;
- zaštita Zakonom;
- proglašavanje staništa zaštićenih vrsta za stroge prirodne rezervate gde je aktivnost čoveka minimalna
- formiranje nacionalnih parkova kao najobuhvatniji vid zaštite.
Literatura[uredi | uredi kod]
- Đukanović, Mara: Ekološki izazov, Beograd, 1991.
- Janković, M: Biodiverzitet, Beograd, 1995.
- Janković, M., Đorđević, V: Primenjena ekologija, Naučna knjiga, Beograd, 1981.
- Janković, M: Fitoekologija, Beograd, 1986.
- Stanković, S: Ekologija životinja, Beograd, 1979.
- Tatić, B, Kostić, G: Naša prirodna dobra i potreba njihove zaštite, CEA i ZUNS, Beograd, 1996.
Spoljašnje veze[uredi | uredi kod]
- Bio Net Škola
- Svet biljaka
- Planeta
- CITES na kome je kompletna lista ugroženih biljnih i životinjskih vrsta
