Beg

Beg (turski: bey = gospodin) je naslov koji se tradicionalno koristio za vođe manjih turskih plemenskih grupa. U historijskim analima, brojne turske i perzijske vođe su imale titule bey, beg ili beigh, obje iamju isto značenje - lider, vođa.^[1] Regija, provincija ili vilajet (turski: vilayet), u kojem je beg vladao, nazivao se beylik, odnosno "begovina," što u grubim crtama odgovara "emiratu" ili "kneževini".

Prva tri vladara Otomanskog carstva imali su titulu beg a ne sultan. Murat I je prvi dobio titulu "sultan" od kalifa u Kairu 1383. Od tada se zvanje "beg" odnosi na guvernera otomanskog vilajeta (provincije). Kako je Otomansko carstvo u tom vremenu bilo bez neke snažne centralne vlasti, važnije udaljene provincije bile su sklone autonomiji i samoodrživosti pa su begovi postali praktički nezavisni vladari. U 15. st. su i vladari važnijih gradova poput Burse i Edirnea imali titule "bega". Kasnije je titula vladara suverene države Tunisa bila "beg".

Krajem 19. st. je naziv "beg" sveden na počasni naziv, nešto što otpilike odgovara engleskoj tituli "Sir". U današnjoj Turskoj i Azerbejdžanu, naziv beg ima značenje "gospodin".

Varijacijski oblici beg ili baig se još uvijek koriste u prezimenima u južnoj i Centralnoj Aziji, kao i na Balkanu. U slavenskim imenima postoji spoj sa slavenskim -(ov)ić dodatkom, kao naprimjer u prezimenima Izetbegović, Avdibegović, Smailbegović i tome slično.