Ljubo Vučković

Ljubo Vučković (1915 — 1976), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, general-pukovnik JNA i narodni heroj Jugoslavije. U periodu od 29. 4. 1955. do 16. 6. 1961. godine obavljao je funkciju načelnika Generalštaba Jugoslovenske narodne armije.

Biografija[uredi | uredi kod]

Rođen je 22. 1. 1915. godine u selu Ljubotinju, kod Cetinja. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a gimnaziju u Cetinju i Beogradu. Završio je Nižu školu vojne akademije u Beogradu, i kao oficir službovao u Mostaru.

U Aprilskom ratu, kao komandir čete, borio se na skadarskom frontu. Posle kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, zarobili su ga Italijani, ali je uspeo da pobegne iz zatvora. Posle povratka u Mostar, uhapsile su ga ustaše, ali je i njima uspeo da pobegne.

U Narodnooslobodilačkoj borbi učestvuje od 13. 7. 1941. godine. Već u septembru je primljen u članstvo Komunističke partije Jugoslavije, i postavljen za vršioca dužnosti komandanta Lovćenskog partizanskog odreda. Juna 1942. godine, postavljen je za komandanta Prvog bataljona Četvrte crnogorske udarne brigade, sa kojom je učestvovao u velikoj diverziji na železničkoj pruzi Sarajevo-Mostar, jula iste godine. Prilikom drugog napada na Kupres, sa svojim bataljonom probio se i izbio na drugu stranu grada. Za junaštvo ispoljeno u borbi za grad, pismeno je pohvaljen od strane Vrhovnog komandanta NOP i DVJ Josipa Broza Tita.

Kao komandant Druge dalmatinske udarne brigade, uspešno je forsirao Neretvu i Drinu. Tokom bitke na Neretvi, njegova brigada je bila zadužena za obezbeđivanje srušenog mosta, prilikom prelaska glavnine partizanskih snaga i za razbijanje četnika na levoj obali reke Neretve.

Borbe na Gornjim i Donjim Barama tokom Pete ofanzive bile su najteže koje je vodila Druga dalmatinska brigada i spadaju u red najtežih borbi Glavne operativne grupe Vrhovnog štaba. Iako ranjen, Vučković je uspešno komandovao brigadom. U jesen 1943. godine, kao komandant Četvrte crnogorske udarne brigade, istako se tokom borbi za Kolašin.

Kao komandant Druge proleterske divizije učestvovao je u silovitom prodoru proleterskih brigada u Srbiju. Septembra 1944. postavljen je za komandanta 13. srpskog korpusa NOVJ i učestvovao u borbama za oslobođenje Srbije. Kraj Drugog svetskog rata, koji je započeo kao komandir čete, zatekao ga je na funkciji načelnika štaba Druge armije JA.

U periodu od 1946. do 1948. godine, bio je na školovanju, u Vojnoj akademiji „Vorošilov“ u Moskvi. Posle povratka iz Sovjetskog Saveza, bio je na raznim funkcijama u Generalštabu Jugoslovenske narodne armije - načelnik Više vojne akademije i načelnik Generalštaba, od 29. 4. 1955. do 16. 6. 1961. godine. Bio je i član Saveta narodne odbrane i predsednik Saveznog odbora Saveza rezervnih vojnih starešina Jugoslavije.