Koroshi no rakuin
| 殺しの烙印 | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Režija | Seijun Suzuki | ||
| Producent | Kaneo Iwai | ||
| Scenario | Hachiro Guryu[1] | ||
| Uloge |
| ||
| Muzika | Naozumi Yamamoto | ||
| Fotografija | Kazue Nagatsuka | ||
| Montaža | Mutsuo Tanji | ||
| Distribucija | Nikkatsu | ||
| Datum(i) premijere | 15. 6. 1967
| ||
| Trajanje | 98 min. | ||
| Zemlja |  Japan | ||
| Jezik | japanski | ||
| Budžet | 20 mil. JPY | ||
| Kronologija | |||
| |||
| |||
Žigosan za ubijanje (殺しの烙印 Koroshi no rakuin?) je japanski crno-bijeli kriminalistički film snimljen 1967. godine u režiji Seijuna Suzukija, koji se smatra jednim od najpoznatijih ostvarenja yakuza žanra.
Protagonist, koga tumači Joe Shishido, je profesionalni ubica koji nakon susreta sa ljepoticom opsjednutom smrću (koju tumači Annu Mari) promaši jednu od svojih meta, a nakon toga i sam postane meta, te se mora obračunati ne samo sa svojim šefom (čiji lik tumači Isao Tamagawa) nego i sa svojim tajanstvenim suparnikom (koga tumači Koji Nanbara). Seizun je film režirao kao zaposlenik studija Nikkatsu, u kome je prethodno proizveo cijeli niz "konfekcijskih" B filmova. Žigosan za ubijanje se, međutim, značajno razlikovao zbog korištenja neobičnog kadriranja, bizarnih i seksualnim fetišima opsjednutih likova kao i scena na rubu nadrealizma, odnosno narativnih tehnika srodnih opusu Jean-Luca Godarda.
Film je nakon premijere doživio komercijalni neuspjeh, ali i porazne kritike. 25. aprila 1968. je Suzuki dobio otkaz, naknadno objašnjen time da su mu "filmovi nerazumljivi". Na to je Suzuki reagirao pokretanjem sudske parnice, pri čemu su na njegovu stranu stali mladi japanski filmofili, koji su ga proglasili "neshvaćenim filmskim umjetnikom i autorom". Spor, prilikom koga je Suzuki stekao reputaciju antiestablišmentske i kontrakulturne ikone je okončan 24. decembra 1971. nagodbom kojom mu je isplaćeno milion jena i javnom isprikom od vodstva studija. Usprkos tog uspjeha, Suzuki je nekoliko godina bio na neslužbenoj crnoj listi vodećih japanskih filmskih studija i trebalo mu je nekoliko godina da snimi svoj sljedeći cjelovečernji film.
Žigosan za ubijanje, koji je u međuvremenu u Japanu stekao svojevrsni kult status se 1980-ih počeo prikazivati i na stranim festivalima. Sa vremenom je počeo snažno uticati na japanske filmaše, prije svega Takeshija Kitana, a američki autor Jim Jarmusch mu je dao posvetu u svom filmu Ghost Dog: The Way of the Samurai.
Integralna verzija filma, u kojoj je iz scena gdje se likovi pojavljuju goli izbačene cenzorske crne točke, se pojavila na DVD-izdanju 2001. godine. Seizun je 2002. snimio nastavak pod naslovom Pištoljska opera gdje ostarjelog protagonista tumači Makiko Esumi.
Uloge[uredi | uredi kod]
- Joe Shishido ... Goro Hanada, Ubica Broj Tri
- Koji Nanbara ... Ubica Broj Jedan
- Isao Tamagawa ... Michihiko Yabuhara, yakuza bos
- Annu Mari ... Misako Nakajo, femme fatale
- Mariko Ogawa ... Mami Hanada, Hanadina supruga
- Hiroshi Minami... Gihei Kasuga, profesionalni ubica koji se odao piću
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ Hachiro Guryu ili Grupa ossmorice je zajednički književni pseudonim koji su koristili Seijun Suzuki, Takeo Kimura, Atsushi Yamatoya, Yōzō Tanaka, Chūsei Sone, Yutaka Okada, Seiichirō Yamaguchi i Yasuaki Hangai.
川勝正幸 (2001). „ピストルオペラ Review” (japanski). テレビ東京 Cinema Street. Pristupljeno 24. X 2010. »具流八郎（鈴木＋木村威夫＋大和屋竺＋田中陽造＋曽根＋岡田裕＋山口清一郎＋榛谷泰明）«
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
- Koroshi no rakuin na sajtu IMDb
- Koroshi no rakuin na AllRovi-u
- Koroshi no rakuin na Rotten Tomatoes-u (en)
- Koroshi no rakuin na Japanese Movie Database (ja)