Prijeđi na sadržaj

Žene u staroj Grčkoj

Izvor: Wikipedija
Žena kleči pred žrtvenikom; atički crvenofiguralni kiliks, 5. vek pne., Atalova stoa.

Žene su u antičkoj Grčkoj imale različite položaje, zavisno od polisa kojem su pripadale. Postoje obaveštenja o tome da su žene u Delfima, Gortinu, Tesaliji i Sparti posedovale zemljište, koje je u staroj Grčkoj predstavljalo najprestižniju vrstu privatne imovine.[1]

Atina

[uredi | uredi kod]

U Atini žene nisu imale status pravnog lica i smatrane su delom domaćinstva oikos na čijem se čelu nalazio muškarac kao "gospodar" (kyrios). Sve dok se ne bi udale, žene su bile pod starateljstvom svog oca ili drugog muškarca iz svoje porodice, a kad bi se udale, ulogu njihovog "gospodara" preuzimao je suprug. Kako ženama nije bilo dopušteno vršiti pravne radnje, u tom ih je području zastupao njihov kyrios.[2] Atinske žene imale su ograničeno pravo svojine i stoga nisu pripadale korpusu punopravnih građana, budući da su državljanstvo i građanska i politička prava bili utvrđeni u odnosu na posedovanje imovine i sredstava za život.[3] Ipak, žena je mogla steći imovinu poklonima, mirazom i nasledstvom, premda je njen staratelj imao pravo raspolaganja tom imovinom.[4] Atinjanke su mogle sklopiti ugovor čija je vrednost bila manja od "jednog medimna ječma", što je omogućavalo ženama da se bave sitnom trgovinom.[2] Ipak, nijedna žena u Atini nije mogla postati punopravnim građaninom, pa su žene stoga i načelno i faktično bile isključene iz učešća u atinskoj demokratiji.[5]

Sparta

[uredi | uredi kod]

S druge strane, u Sparti su žene uživale položaj, moć i poštovanje kakvi su bili nepoznati u ostatku stare Grčke. Premda su Spartanke formalno bile isključene iz vojničko-političkog života polisa, uživale su veliki ugled kao majke spartanskih ratnika. Kako su muškarci uglavnom bili zauzeti vojničkim stvarima, žene su preuzele znatnu odgovornost u vođenju domaćinstva i celog imanja. Nakon dugotrajnih ratova u 4. veku pne., u vlasništvu spartanskih žena našlo se između 30% i 40% sve spartanske zemlje i imovine.[6][7] Do helenističkog razdoblja neki od najbogatijih žitelja Sparte bile su žene.[8] One su raspolagale svojom imovinom, kao i imovinom svojih muških rođaka koji su se nalazili u vojnom pohodu.[6] Spartanke su se retko udavale pre no što bi napunile 20 godina života i, ra razliku od Atinjanki, koje su nosile odeću koja je gotovo u potpunosti prekrivala telo i koje su retko izlazile iz kuće, Spartanke su nosile kratke haljine i išle kamo su htele.[9] Obrazovanje su dobijali i dečaci i devojčice, a na Gimnopedijama ("Festivalu nage mladosti") učestvovali su i mladići i devojke.[10]

Na temelju zapisa i zakona iz različitih grčkih polisa iznete su pretpostavke da je, suprotno prevlađujućem mišljenju o izuzetnosti Sparte u odnosu na ostakak grčkog sveta, zapravo Atina bila ta koja je bila neuobičajeno po niskom položaju koji su žene uživale u toj državi. Jedan mogući razlog za to jeste taj što je uvođenje demokratskog uređenja u Atini, u čijem su se središtu nalazili odrasli slobodni muškarci, doveo do svojevrsne opsesije među atinskim građanima o tome da aktivnosti žena van kuće treba ograničiti, kako se ne bi mešale sa strancima i robovima. Atinjani su se plašili preljube koju bi njihove žene mogle počiniti, jer bi to moglo proizvesti nesigurnost o očinstvu dece, a prema zakonu, ako se očinstvo ne može utvrditi, onda dete ne može biti atinski građanin. Zaključuje se, stoga, da atinski patrijarhalni sistem nije predstavljao prirodno svojstvo grčkog društva, nego rezultat političkih ideja koje su se razvile relativno kasno atinskoj historiji.

Filozofski pogledi

[uredi | uredi kod]

Platon je priznao da bi širenje građanskih i političkih prava na žene značajno promenilo prirodu domaćinstva i države.[11] Za Aristotela, učenika Platonovog, žene nisu bile isto što i robovi ili svojina, jer je držao da je "priroda napravila razliku između žene i roba", ali je smatrao da se supruge "kupuju". Aristotel je smatrao da je glavna ekonomska uloga žena u tome da se staraju o domaćinstvu i imanju koje su stvorili muškarci. Prema njemu, rad žena nije imao dodatnu vrednost, jer "veština upravljanja domaćinstvom nije istovetna s veštinom stvaranja bogatstva, jer prva upotrebljava materijal koji je osigurala druga".[12]

Za razliku od ovih gledišta, stoički filozofi zalagali su se za ravnopravnost polova, smatrajući da je rodna nejednakost protivna zakonima prirode.[13] U tome su se oslanjali na kiničke filozofe, koji su smatrali da muškarci i žene treba da nose istu odeću i da dobiju isto obrazovanje.[13] Takođe su na brak gledali više kao na etičko partnerstvo jednakih nego kao na biološku ili društvenu nužnost, a ta su stajališta primenjivali i u vlasitom životu.[13] Stoičari su prihvatili ova kinička gledišta i uključili ih u svoja razmatranja o ljudskoj prirodi, čime su rodnu ravnopravnost postavili na jake filozofske temelje.[13]

Reference

[uredi | uredi kod]
  1. Gerhard 2001, str. 33
  2. 2,0 2,1 Blundell 1995, str. 114
  3. Gerhard 2001, str. 35
  4. Blundell 1995, str. 115
  5. Robinson 2004, str. 302
  6. 6,0 6,1 Pomeroy 1975, str. 60‒62
  7. Tierney 1999, str. 609‒610
  8. Pomeroy 2002, str. 137
  9. Pomeroy 2002, str. 134
  10. Pomeroy 2002, str. 34
  11. Robinson 2004, str. 300
  12. Gerhard 2001, str. 32‒35
  13. 13,0 13,1 13,2 13,3 Colish 1990, str. 37‒38

Literatura

[uredi | uredi kod]