Italijanska dijaspora

Italijanski emigranti napuštaju Italiju 1890-ih.

Italijanska dijaspora odnosi se na veliku migraciju Italijana iz Italije koja počinje u periodu oko ujedinjenja Italije 1861. i završava sa italijanskim ekonomskim čudom 1960-ih. Italijanska dijaspora dotakla je više od 25 miliona Italijana i smatra se najvećom masovnom migracijom modernih vremena.

Karakteristike

Siromaštvo je bilo glavni razlog za emigraciju. Italija je do 1950-ih bila delimično ruralno društvo gde je praksa upravljanja zemljom, naročito na jugu i severo-istoku, bila nedovoljna da lako ubedi zemljoradnike da ostanu na imanju i obrađuju zemlju.

Druga karakteristika bila je u relaciji sa prenaseljenošću južne Italije nakon unapređenja socio-ekonomskih prilika, koje su pratile proces ujedinjenja. Italijanske porodice sa juga Italije su nakon 1861. dobile pristup (po prvi put) bolnicama, unapređenim higijenskim uslovima i stabilnom snabdevanju hranom.

Ovo je stvorilo demografski bum i nateralo nove generacije da masovno emigriraju krajem 19. i početkom 20. veka, uglavnom u Ameriku. Emigracija je bila minimalna jedino nakon što je fašizam osvojio italijanske kolonije prekomerne italijanske populacije kako bi kolonizovao Libiju i rog Afrike. Nakon II svetskog rata proces je krenuo ponovo u ogromnim ciframa, zbor rušenja Italije i njene ekonomije tokom rata.

2011. u svetu postoji 4,115,235 Italijana koji žive van Italije i približno 80 miliona direktnih potomaka Italijana, koji su emigrirali tokom poslednja dva veka. Oni su u ogromnoj meri doprineli Italofiliji modernog sveta.

Istorija

Zapisi o Italijanima koji žive i rade van italijanskog poluostrva postoje od antičkih vremena. Italijanske Pomorske republike (en) su tokom srednjeg veka stvorile kolonije u mnogim oblastima oko Mediteranskog mora, uglavnom u jugoistočnoj Evropi i Levanta.

Italijanski bankari i trgovci proširili su se u svim delovima Evrope i Mediterana, kreirajući svoja predstavništva. U kasnom srednjevekovnom dobu, postojalo je značajno stalno prisustvo u Flandriji, Lionu, Parizu, kao i na Mediteranu i na Srednjem Istoku.

Još od Renesanse, usluge italijanskih arhitekata i umetnika bile su tražene od mnogih evropskih dvorova, čak i ruskih. Ova migracija, iako generalno mala, i ponekad kratkotrajna, datira iz vremena pre ujedinjenja italijanskih država.

Pre I svetskog rata

Procene broja emigranata od 1876.-1900. i 1901.-1915., prema regionima iz kojih potiču.

Između 1900. i I svetskog rata otišlo je 9,000,000 Italijana, većina sa juga, najčešće odlazeći ili u Severnu ili Južnu Ameriku. Međutim, drugi izvori tvrde da je većina italijanskih emigranata bila iz Severne Italije.

Kako je broj italijanskih emigranata rastao, tako su i njihove novčane pošiljke (en), ohrabrujući time dalju emigraciju iako su bili suočeni sa faktorima koji bi trebalo da smanje potrebu za odlaskom - kao što je povećanje plata u domovini. Ovo je terminološki definisano kao "istrajan i ustanovljen tok emigracije"; što znači, prijatelji i rođaci koji odu prvi pošalju kući novac za karte, i pomognu svojima kada stignu. Ovo može da podrži tok emigracije jer čak i pored poboljšanja uslova u zemlji porekla emigranta, potrebno je vreme da se potencijalni emigranti ubede da ne odu. Tok emigracije poticao je od dramatičnih događaja kao što je početak I svetskog rata, koji je umnogome prekinuo tok ljudi koji su pokušavali da napuste Evropu, ili restrikcijama za imigraciju koje su ustanovljavale ciljne države. Primer takvih restrikcija u Americi su bile Emergency Quota Act (en) iz 1921 i Immigration Act iz 1924 (en). Restriktivni zakoni za ograničavanje emigracije iz Italije uvedeni su od strane fašističke vlasti 1920-ih i '30-ih.

Ujedinjenje Italije ukinuo je feudalni zemljoposedni sistem koji je preživeo na Jugu još od Srednjeg veka, naročito gde je zemlja bila neotuđivo vlasništvo aristokrata, religijskih društava, ili kralja. Krah feudalizma, međutim, i preraspodela zemlje, nisu neminovno vodili ka velikim mogućnostima malih farmera da rade i profitiraju na svom posedu. Mnogi su ostali bez zemlje, a placevi su bili sve manji (time i neproduktivniji) kako se posed delio među naslednicima.

Italijanska dijaspora nije uticala na sve nacionalne regije podjednako. U drugoj fazi emigracije (1900. do I svetskog rata) većina emigranata bili su sa juga i severoistoka i većina iz ruralnih oblasti, oterani sa zemlje neefikasnim upravljanjem zemljišnog poseda, bezakonjem i bolešću (pelagra u severoistoku i kolera na jugu). Robert Foerster, u Italijanska emigracija našeg vremena (1919) kaže, " [Emigracija je bila]…skoro blizu proterivanja; to je bio egzodus, u smislu depopulacije; imala je stalni karakter."

Napoličarstvo, sistem obrađivanja poljoprivrednog zemljišta, po kojem zakupac ne plaća zakupinu u novcu zemljoposedniku, već delom uroda (obično polovinom), preovlađivalo je u Centralnoj Italiji, što je jedan od razloga zašto je bilo manje emigracije iz tog dela Italije. Jugu su nedostajali preduzetnici, i odsustvo vlasnika je bilo uobičajeno. Iako je posedovanje zemlje bilo osnovni pokazatelj bogatstva, poljoprivreda je na Jugu bila društveno prezirana. Ljudi nisu investirali u poljoprivrednu opremu, već u niskorizične državne obveznice.

Pretpostavka da je emigracija iz gradova bila zanemarljiva, ima važan izuzetak, a to je grad Napulj. Grad je prošao proces od glavnog grada svog kraljevstva 1860. do pozicije samo još jednog velikog grada u Italiji. Gubitak birokratskih poslova i konstantno opadajuća finansijska situacija vodila je ka visokoj stopi nezaposlenosti. Ranih 1880.-ih epidemija kolere je, takođe, udarila na grad, uzrokujući da ga mnogi napuste. Epidemija je bila pokretačka snaga odluke da se ponovo izgrade kompletne oblasti grada, projekat poznat kao "Risanamento di Napoli - Rekonstrukcija Napulja (it)" (bukvalno prevedeno "ponovo izlečiti"), akcija koja je trajala do početka I svetskog rata.

Tokom prvih nekoliko godina pre ujedinjenja Italije emigracija nije bila naročito kontrolisana od države. Emigranti su često bili u rukama emigracionih agenata, čija je zarada bila od organizacije kretanja emigranata. Zloupotrebe su dovele do prvog Zakona o migraciji u Italiji, usvojenog 1888., koji je stavio mnoge agencije za emigraciju pod državnu kontrolu.

31. januara 1901. stvoren je Komesarijat za emigraciju, koji je odobravao licence prevoznicima, sprovodio odluke o fiksnim cenama karata, održavao red u lukama, omogućavao zdravstenu inspekciju emigranata, osnivao hostele i zdravstvene ustanove i ugovarao sporazume sa zemljama, koje su prihvatale emigrante, o zdravstvenoj zaštiti dolazećih. Komesarijat je pokušavao da se brine o emigrantima pre napuštanja Italije i nakon stizanja u ciljnu zemlju. Ovo je uključivalo i rad na unapređenju radnog prava u Americi koje je, u to vreme, bilo diskriminišuće za strane radnike (ugovor sa strancem - američko radno pravo iz 1885 (en)) i čak suspenziju, na kratko, emigraciju u Brazil, gde su mnogi migranti završavali kao virtuelni robovi na velikim plantažama kafe.

Komesarijat je, takođe, pomogao da se uredi prenos novca iz Amerike u zavičaj, koji se pretvorio u konstantan dotok finansija dosegavši sumu od, prema nekim procenama, oko 5% italijanskog nacionalnog dohotka. 1903. Komesarijat je imenovao luke u Palermu, Napulj i Đenovi kao emigracione luke, a izbacio luku u Veneciji koja je ranije bila korišćena.

Između dva svetska rata

Iako su fizičke opasnosti povezane sa transatlantskim saobraćajem brodova tokom I svetskog rata očigledno poremetile emigraciju iz svih delova Evrope, uključujući Italiju, uslovi različitih nacionalnih ekonomija u neposrednom posleratnom periodu bili su tako loši da je imigracija porasla gotovo momentalno. Strani novine i časopisi objavljivali su "zastrašujuće" članke koji se, suštinski, nisu mnogo razlikovali od onih objavljivanih 40 godina ranije (kada je, na primer, 18. decembra, 1880. New York Times objavio, "Nepoželjni emigranti", tipično pogrdni članak, protiv "promiskuitetnih imigranata…[iz]…prljavog, bednog, lenjeg, kriminalnog blata najzlobnijih oblasti Italije.") Nešto mirniji bio je New York Times članak od 17. aprila, 1921. koji je objavio da "Italijani dolaze u velikom broju" i da je "broj imigranata ograničen jedino kapacitetom brodova" (jer je sada ograničen broj dostupnih brodova zbog ratnih gubitaka) i da potencijalni emigranti navaljuju na kej Đenove i Napulja. Dalje piše:

"…Stranac koji se šeta kroz grad kao što je Napulj može lako shvatiti sa kojimse problemom vlast suočava. Bočne ulice... su bukvalno preplavljene decom, koja se šire po asfaltiranim kolovozima i trotoarima. Izgledaju prljavo i srećno...Predgrađe Napulja…preplavljeno decom koja se, po broju, jedino mogu uporediti sa onom u Delhiju, Agri i drugim gradovima u istočnoj Indiji…"

Ekstremni ekonomski problemi posleratne Italije i ozbiljne unutrašnje nacionalne tenzije (koje su dovele do rasta fašizma) "oterali" su 614,000 emigranata 1920. od kojih je polovina otišla u Ameriku. Kada su fašisti došli na vlast 1922. došlo je do opšteg usporavanja emigracije iz Italije. Međutim, tokom prvih pet godina fašizma, milion i po ljudi napustilo je Italiju. To je 300,000 osoba godišnje, broj prilično uporediv sa stanjem početkom 20-og veka. Čak i kasne 1930. 300,000 emigranata napustilo je Italiju samo te godine. Do tada, priroda emigranata se promenila; postojao je, na primer, značajan porast broja maloletnih lica koja su otišla da bi bila sa rođacima koji su napustili Italiju pre toga.

U principu, fašistička vlada okrenula je celu sagu iseljavanja u svoju korist. Studija italijanske vlade iz 1927. procenila je da postoji nekih 9,200,000 lica oja žive van Italije—petina italijanske nacije živela je van Italije. Dakle, s jedne strane, vlada može tvrditi da je usporavanje emigracije rezultat uspešne domaće politike vlade, i, s druge strane, može posmatrati masivnu prisutnost Italjana u insotranstvu kao snažan potencijal neke vrste kulturnog kolonijalizma.

1945. do danas

U talasu privremene italijanske migracije, od 1945. do ranih 1970-ih (dostigavši vrhunac u periodu nakon II svetskog rata), italijanski "gost-radnici" uglavnom su otišli u Austriju, Belgiju, Francusku, Zapadnu Nemačku, Švajcarsku i Luksemburg.

Italija još uvek pati od visokog procenta "odliva mozgova" malobrojnih privatnih istraživačkih institucija, slabog upravljanja državnim univerzitetima i malog podsticaja istraživača i naučnika.

Bibliografija

• Favero, Luigi e Tassello, Graziano. Cent'anni di emigrazione italiana (1876-1976). Cser. Roma, 1978.
• Sori, Ercole. L'emigrazione italiana dall'Unità alla seconda guerra mondiale. Il Mulino. Bologna 1979

• Guerra, Nicola (2001). Partir Bisogna. Storie e momenti dell’emigrazione apuana e lunigianese. Massa: Provincia di Massa Carrara–Comunità Montana della Lunigiana. 
• Moretti, Enrico (1999). „Social Networks and Migrations: 1876-1913”. International Migration Review (The Center for Migration Studies of New York, Inc.) 33 (3): 640–657. DOI:10.2307/2547529. ISSN 01979183. JSTOR 2547529. 
• Parati, Graziella, and Anthony Julian Tamburri, eds. The Cultures of Italian Migration: Diverse Trajectories and Discrete Perspectives (Fairleigh Dickinson University Press; 2011) 274 pages; essays by literary scholars, historians, and others on the migrant experience to and from Italy.
• Tomasi, Silvano M. (1965). „Review of: La Democrazia Italiana e l'emigrazione in America, by Grazie Dore, Brescia, Morcelliania, 1964”. International Migration Digest 2 (2): 221–223. ISSN 05388716. 

Vanjske veze

Italijanska dijaspora na Wikimedijinoj ostavi

• Italian Diaspora Arhivirano 2009-01-06 na Wayback Machine-u
• Reassessing what we collect website–Italian London History of Italian London with objects and images
• National Museum of Australia Audio on Demand, 31 January 2009, Carmelo Mirabelli, whose story features in the National Museum's Australian Journeys gallery, discusses his life in Sicily and Australia
• Italian Immigration Records (19th Century)
• Italian emigration in Cuba (in Italian)