Vlado Bajić
| VLADO BAJIĆ | |
|---|---|
 Vlado Bajić | |
| Datum rođenja | 17. jula 1915. |
| Mesto rođenja |  Austrougarska |
| Datum smrti | 23. juna 2004. |
| Mesto smrti |  Srbija i Crna Gora |
| Profesija | vojno lice |
| Član KPJ od | 1941. |
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba |
| U toku NOB-a | komandant Treća krajiška brigada 21. srpska divizija |
| Služba |  NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija |
| Čin |  General-pukovnik |
| Narodni heroj od | 20. decembar 1951. |
Vlado Bajić (Bara, kod B. Petrovca, 17. jula 1915 — Beograd, 23. juna 2004), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, narodni heroj Jugoslavije, komandant Treće krajiške brigade i 21. srpska divizije.
Biografija[uredi | uredi kod]
Potiče iz zemljoradničke porodice. Izvjesno vrijeme se bavio zemljoradnjom, a potom je radio u šumarskom preduzeću ŠIPAD. Odmah poslije okupacije Jugoslavije uključio se u pripreme za oružani ustanak. Već 27. jula 1941. godine, sa grupom mještana, učestvovao je u borbi protiv ustaša na Kalabinom Brdu.[1][2]
Sredinom avgusta 1941. primljen je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije i izabran za komandira desetine u Trećoj četi partizanskog bataljona „Sloboda“. Već u prvim akcijama ispoljio je smjelost i odlučnost.
Sredinom oktobra 1941. postao je komandir Drinićkog voda sa kojim je izvodio akcije u Podgrmeču. Kada je Drinićki vod u februaru 1942. godine ušao u sastav Prve čete Prvog krajiškog partizanskog odreda, Vlado je postao zamjenik komandira čete, a kasnije i komandir čete. Ubrzo potom postao je zamjenik komandanta bataljona. Istakao se u jurišu na Italijane u selu Kolunić, maja 1942. godine.
Krajem maja 1942. godine postao je komandant jednog Udarnog bataljona u sastavu Petog krajiškog partizanskog odreda. Pod njegovim rukovodstvom, bataljon je izvršio niz uspješnih akcija na prostoru Janja, Kupresa i Glamoča.
Kada je sredinom avgusta 1942. godine formirana Treća krajiška proleterska udarna brigada, Vlado je postao zamjenik komandanta brigade. U vrijeme borbi kod sela Miostra zajedno sa kurirom razoružao je 12 domobrana. U borbama za oslobođenje Prozora, u zimu 1943. godine, zajedno sa Milanom Bosnićem, razoružao je vod Italijana.
Treća krajiška proleterska udarna brigada učestvovala je u bici na Neretvi i Sutjesci. Posle proboja iz doline reke Sutjeske, kratko je bio komandat Sedme krajiške udarne brigade.
Komandant brigade[uredi | uredi kod]
Sredinom avgusta 1943. godine Vlado Bajić je postao komandant Treće krajiške udarne brigade. Brigada je pod komandom Bajića, u drugoj polovini avgusta 1943. oslobodila Donji Vakuf Turbe i Bugojno.
Krajem 1943. i početkom 1944. godine, brigada je pohvaljena od Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita, a u sastavu Prvog proleterskog korpusa proglašena za „uzor brigadu“. Sve te zasluge i uspesi umnogome su zasluga snalažljivosti, samoinicijative i odlučnosti njenog komandanta Vlada Bajića.
U napadu na neprijateljsko uporište u Zenici 10/11. oktobra 1943. godine, oštećena su i zapaljena fabrička postrojenja, uništena železnička stanica, lokomotive, vagoni, zapaljena velika količina benzina, zaplenjena velika količina oružja i druge opreme. Za ovu akciju brigadi je odato priznanje - pohvaljena je od strane Vrhovnog komandanta.
U vrijeme desanta na Drvar, brigada je razbila neprijatelja na pravcu Livno-Glamoč i spriječila njegov prodor ka Drvaru. Juna 1944. godine, na prostoru Travnik-Bugojno, brigada je u trinestočasovnoj borbi na Crnom Vrhu odbila napade nadmoćnijeg neprijatelja i omogućila izvlačenje ostalih jedinica ka Vranici.
Komandant divizije[uredi | uredi kod]
Potom je brigada vodila borbe u Srbiji, za oslobođenje Beograda i na Sremskom frontu. Vlado Bajić je 10. januara 1945. godine postavljen za komandanta 21. srpske divizije, koja je zajedno sa Prvom proleterskom divizijom izvršila proboj Sremskog fronta i produžila borbe za oslobođenje zemlje.
Posle rata, Bajić je bio na visokim vojno političkim dužnostima: komandant divizije, načelnik štaba i komandant korpusa, pomoćnik komandanta armije za političko-pravne poslove i komandant armijske oblasti. Završio je Vojnu akademiju „Vorošilov“ i Višu vojnu akademiju JNA. Penzionisan je u činu general-pukovnika. Bio je član Predsedništva Saveznog odbora SUBNOR-a od 1965. do 1969. i član Konferencije SKJ od 1969. godine. Umro je 23. juna 2004. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji narodnih heroja na Novom groblju.
Literatura[uredi | uredi kod]
- Treća krajiška brigada - zbornik sjećanja (knjiga prva, knjiga druga), Beograd 1969. godina
- Savo Trikić: TREĆA KRAJIŠKA PROLETERSKA BRIGADA, Vojnoizdavački i novinski centar, Beograd 1989.
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ „Vlado Bajić: Sjećanje na ustanak”. Opštinski odbor SUBNOR, 1974 -PETROVAC U NOB, knjiga 1. Pristupljeno 9. 2. 2016.
- ↑ „Nikola Bajić: Bara 1941. godine”. Opštinski odbor SUBNOR, 1974 -PETROVAC U NOB, knjiga 1. Pristupljeno 9. 2. 2016.
