Vladislav Mitrović
Vladislav Mitrović
| |
| |
| Osnovne informacije | |
|---|---|
| Pomjesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Mitropolija | Mitropolija dabrobosanska |
| Arhijerejski čin | Mitropolit |
| Titula | Arhiepiskop sarajevski, mitropolit dabrobosanski i egzarh sve Dalmacije |
| Način obraćanja | Njegovo visokopreosveštenstvo |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| – godine službe | 1967 - 1992. |
| – nasljednik | Nikolaj Mrđa |
| Prethodna eparhija | Eparhija zahumsko-hercegovačka i primorska |
| – godine službe | 1955—1967. |
| – prethodnik | Longin Tomić |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Vojislav Mitrović |
| Datum rođenja | 26. maj 1913. |
| Mjesto rođenja | Staro Selo kod Glamoča |
| Austrougarska | |
| Datum smrti | 13. septembar 1992. |
| Mjesto smrti | Valjevo |
| SR Jugoslavija | |
Vladislav (svetovno Vojislav Mitrović, Staro Selo kod Glamoča, 26. maj 1913 - Valjevo, 13. septembar 1992) bio je mitropolit dabrobosanski.
Svetovni život[uredi | uredi kod]
Mitropolit Vladislav (u svetu Vojislav Mitrović) rođen je 26. maja 1913. u Starom Selu kod Glamoča, Bosna, od oca Isaije, književnika, i majke Stake. Osnovnu školu završio je u Glamoču, gimnaziju u Prijedoru, bogosloviju u Sarajevu i Bogoslovski fakultet u Beogradu. U želji za usavršavanjem u istorijskim naukama, upisao se na Filozofski fakultet u Beogradu (istorija Vizantije, opšta i nacionalna istorija) i diplomirao sa odličnim uspehom na temu: Bogomilstvo u Vizantiji.
Pre izbora za episkopa službovao je u crkvenom sudu u Banjaluci (1932-1935), a od 1940. do 1950. godine bio je veroučitelj u raznim mestima Bosne i Srbije. Godine 1950. postavljen je za profesora Bogoslovije svetoga Save u manastiru Rakovici.
Monaški život[uredi | uredi kod]
Zamonašen je 15. maja 1952. godine u manastiru Rakovici od mitropolita dabrobosanskog Nektarija. Rukopoložen je u čin đakona na Vidovdan 1952. a u čin prezvitera na Svetog Savu 1953. godine. Iste godine je odlikovan dostojanstvom sinđela, a 1955. godine je proizveden u čin protosinđela.
Izabran je za episkopa zahumsko-hercegovačkog 1955. godine i hirotonisan 31. jula iste godine u beogradskoj Sabornoj crkvi. Namučen u ličnom životu, episkop Vladislav je došao u razorenu i napaćenu Hercegovinu. Skoro četrdeset godina je obnavljao hramove, manastire i duhovni život, a pri kraju života doživeo je rušenje svega onoga što je obnovio i sazidao sa onima koji su mu bili verni i odani.
Posle smrti mitropolita dabrobosanskog Nektarija 1966. godine postao je administrator Mitropolije dabrobosanske, a 1967. godine, po želji Svetog arhijerejskog sabora, i mitropolit te eparhije. Veliki trud i samopregoran rad i u ovoj eparhiji urodio je plodom, jer sav njegov mukotrpni život bio je posvećen samo Crkvi. Pošto je i u novoj eparhiji sve obnovljeno, i u njoj je porušeno sve ono što je četvrt veka zidao. Uporedo sa tim, administrirao je svojom ranijom eparhijom, Eparhijom zahumsko-hercegovačkom.
Životni kraj ovog čestitog srpskog jerarha bio je u svakom pogledu bolan i pun razočarenja u one kojima je najviše verovao. Umro je van svojih eparhija, izvan Hercegovine kojoj je dao sebe samog, u Valjevu 13. septembra 1992. godine, kao arhijerej bez eparhije, jer je na majskom saboru 1992. umirovljen, i sahranjen u manastiru Dokmiru kod Uba.
| Prethodnik: Longin (Tomić) |
episkop zahumsko-hercegovački 1955—1992. |
Nasljednik: Atanasije (Jevtić) |
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
- Sava Vuković: Srpski jerarsi Arhivirano 2013-12-02 na Wayback Machine-u