Everyone Says I Love You
| Everyone Says I Love You | |
|---|---|
 Omot DVD-a | |
| Režija | Woody Allen |
| Producent | Robert Greenhut |
| Scenario | Woody Allen |
| Uloge | Alan Alda Woody Allen Drew Barrymore Lukas Haas Goldie Hawn Gaby Hoffmann Natasha Lyonne Edward Norton Natalie Portman Julia Roberts Tim Roth David Ogden Stiers |
| Muzika | Dick Hyman |
| Montaža | Susan E. Morse |
| Distribucija | Miramax Films |
| Datum(i) premijere | 6. 12. 1996 (SAD)
|
| Trajanje | 101 min. |
| Jezik | engleski |
| Budžet | 20 mil. $ (proc.)[1] |
| Bruto prihod | 34.633.353 $[1][2] |
Everyone Says I Love You je američki filmski mjuzikl snimljen 1996. u režiji Vudija Alena sa Dru Barimor i Edvardom Nortonom u glavnim ulogama. Snimljen je u Njujorku, Parizu i Veneciji. Radnja prati doživljaje dvoje glavnih protagonista - Holdena Spensija i njegove devojke Skajler Dendridž - i njihovih porodica koji pripadaju menhetenskoj višoj klasi.
Za film je karakteristično da se "normalna" radnja prekida muzičkih brojevima, odnosno klasičnim pop pesmama iz prve polovine 20. veka koje izvode glumci, od kojih mnogi nisu profesionalni pevači. Film je zaradio 9,8 milijuna $ čime je bio tek 128. najkomercijalniji film u američkim kinima 1996.[1] ali je nominiran za Zlatni globus za najbolji film - komedija ili mjuzikl.
Na prostoru bivše Jugoslavije je distribuiran pod naslovima Svi kažu volim te ili Svako kaže volim te.
Radnja[uredi | uredi kod]
Pisac Joe Berlin živi na relaciji New York-Pariz ali nakon razvoda od supruge Steffi nikako ne može naći pravu ženu. Steffi i njen novi suprug Bob Dandridge povremeno Joeu daju savjet u partnerima. Boba kćer Skylar želi se udati, ali njen zaručnik Holden Spence skriva zaručnički prsten u porciji sladoleda, te ga Skylar zabunom pojede.
Jednog dana, Joe u Veneciji upozna udanu umjetničku povjesničarku Von Sidell iz New Yorka te se zaljubi. Ispostavlja se da njegova kćer zna psihijatra kod kojeg Von Sidell ide na terapije. Tako Joe to iskorištava kako bi popravio navike u skladu s njenim željama te tako stekao njenu naklonost.
Bob ima svojih problema: on je uvjeren liberal i Demokrat te je zgrožen što je njegov sin odjednom promovira desničarske stavove i Republikansku stranku. Međutim, nakon jednog pregleda ispostavlja se da mozak njegovog sina nije imao dovoljno opskrbe kisikom. Nakon operacije, sin opet počne misliti kao ljevičar. Obitelj Dandridge provodi Božić u Parizu. Joe i Steffi se opet nađu i govore o prošlim vremenima. Počnu plesati na obali Seine.
Uloge[uredi | uredi kod]
| Glumac | Uloga |
|---|---|
| Edvard Norton | Holden Spensi |
| Dru Barimor | Skajler Dendridž |
| Alan Alda | Bob Dendridž |
| Natali Portman | Lora Dendridž |
| Goldi Hon | Stefi Dendridž |
| Tim Rot | Čarls Feri |
| Džulija Roberts | fon Sajdel |
| Liv Tajler | devojka (isečena scena) |
| Goldi Hon | Stefi Dendridž |
Kritike[uredi | uredi kod]
Film počinje, priznajem, zbunjujuće. Ne zato što je mjuzikl, na čijem početku gledamo Eda Nortona i Drew Barrymore kako zaljubljeno pjevuše oko fontane, nego zato što za prizore pjevanja i plesa uistinu na početku ne nalazimo poseban razlog. Allen ne uživa u ekraniziranju glazbenih točaka, već pušta da koreografija u jednom širokom planu čini svoje. Njegovi glumci ne pjevaju bolje od amatera, zajedno s njim samim, jer ih je birao kao glumce, uopće ne mareći kako stoje sa sluhom. Cilj mu očito nije bio vratiti život nekada vrlo popularnom žanru, kao što su to pokušali posljednjih godina učiniti neki drugi mjuzikli i izgorjeli u svojoj ambicioznosti, a niti je u svom "nemarnom" odnosu prema svemu išao za parodiranjem. No, odjednom sve postaje jasnije kada shvatimo da smo glazbenim točkama nesvjesno uvučeni u prekrasnu filmsku čaroliju i blagost nekadašnjih hollywoodskih mjuzikala, koji fantastično ističu finu emocionalnost priče, uz neizbježan humoristički duh.
Ja ne znam pjevati. Ne znaju ni neki likovi u Allenovom filmu. Zašto bi ih to spriječilo? Tko želi proći kroz život bez pjevanja? Ovdje je film koji mi je dao bezazlen osmijeh na mojem licu tijekom većine vremena svojeg trajanja. Film koji se sjeća nevinosti starih hollywoodskih mjuzikala i spaja ju sa nekoliko od Allenovih najsmiješnijih i najzamršenijih radnji, u kojima složeni stanovnici New Yorka pokušavaju uhvatiti jednostavnost prve ljubavi. Trebali bi imati srce od kamena da odolite ovom filmu.
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 „Everyone Says I Love You (1996)”. Box Office Mojo. Pristupljeno 11. 8. 2011.
- ↑ „Everyone Says I Love You - Box Office Data”. The Numbers. Pristupljeno 11. VIII 2011.
- ↑ Ilinčić, Oremović & Heidl 1999, str. 170-171
- ↑ Roger Ebert (17. januar 1997). „Everyone Says I Love You”. rogerebert.com.
Literatura[uredi | uredi kod]
- Ilinčić, Dražen; Oremović, Arsen; Heidl, Janko (1999). Kino i video vodič '99. Zagreb: Večernji list. ISBN 9789539770202.
Eksterni linkovi[uredi | uredi kod]
- Svako kaže volim te na sajtu IMDb
- Svi kažu volim te na Rotten Tomatoes
