Srpska dijaspora
Srpska dijaspora broji između 4.500.000 do 5.500.000 Srba, i deli se u pet grupa.
- Prva grupa: srednjovekovna iseljavanja i seobe, poput velikih seoba Srba u Istočnu i zapadnu Evropu;
- Druga grupa: Potomci iseljenika koji su se otisnuli u svet pre Drugog svetskog rata;
- Treća grupa: Posleratna politička emigracija, tj. Srbi i njihovi potomci koji su bili prinuđeni na odlazak iz zemlje pobedom komunista u građanskom ratu od 1941. do 1945. godine;
- Četvrta grupa: Ekonomska emigracija: radnici raznih zanimanja i stručnjaci koji su otišli u zapadnoevropske i prekomorske zemlje 1961.-1991. u potrazi za profesionalnim i materijalnim uspehom;
- Peta grupa: Izbeglice od rata i posledica rata u bivšoj Jugoslaviji od 1991. naovamo.
Prva grupa[uredi | uredi kod]
Narod čije se ime prvi put na tlu današnje Srbije pominje još 822. godine a u Grčkoj još 610. godine doselio se na Balkan sa starim Slovenima. I danas u Judejskoj pustinji postoji manastir svetog Save Osvećenog Jerusalimskog, koji vodi monah Grigorije. Poraženi u sedmom veku Srbi su ostali da žive u okolini Soluna. Kako je zabeležio car Konstantin Porfirogenit po jednom narodu, verovatno najvećem i najačem, iz tog slovenskog bratstva, Srbima, oblast oko Soluna je i dobila ime Servija.
Bio je to prvi veliki talas iseljavanja Srba sa severa Evrope na Balkan. Vladarski sin koji je doveo Srbe na prostor između Dunava i planine Balkan, zapisano je u istoriji, umro je pre 680. godine. Tom rodu pripadali su se prvi srpski knezovi Višeslav, Radoslav, Prisogoj i Vlastimir, koji su se pokoravali carevima Vizantije.
Kada su Srbi u devetom veku primili hrišćanstvo počela je njihova vera i kada je knez Vlastimir porazio bugarskog kana Presija, oglasio je ujedinjenje srpskih plemena, stvaranje prve srpske vojske i države na teritoriji Raške.
Prodor Turaka na Balkan i porazi Srba u bitkama sa njima pred kraj XIV veka, pokrenuli su drugi veliki talas iseljavanja srpskog naroda na sever, u Srem i Arad. U istoriji je, međutim, ostala najviše upamćena seoba 60.000 Srba u Ugarsku, koju je vodio Patrijarh Arsenije III Čarnojević u leto 1690. godine. Seoba je trajala četrdesetak dana, a Srbi su naselili Budim i Sentandreju.
Druga grupa[uredi | uredi kod]
Na prostoru od Ugarske do Grčke, srpski narod, primoran da traga za golom egzistencijom, krajem XIX i početkom XX veka je opet krenuo u veliku seobu. Pored evropskih zemalja treći talas seoba zahvatio je sva tri američka kontinenta. Tada su se u SAD preko Kalifornije, na primer, useljavali ponajviše Srbi iz zapadnih krajeva, pre svega, Boke, Hercegovine, Like, Korduna, Dalmacije, Bosne i Vojvodine. Prema nekim procenama, pre balkanskih ratova samo u SAD je živelo oko 20.000 Crnogoraca. Ova migracija Srba trajala je najduže, čak do početka Drugog svetskog rata.
Treća grupa[uredi | uredi kod]
Za vreme Drugog svetskog rata sa srpskih teritorija proterano je 260.000 lica, a posle rata po Evropi je rasuto 390.000 ljudi. Mnogi su se vratili kućama, dok su mnogi odlučili da ostanu u inostranstvu. Većina ovih drugih imala je status političkih izgnanika. Bio je to četvrti talas iseljavanja Srba i Jugoslovena. Njihova glavna odredišta za emigraciju tada su bile prekookeanske zemlje Argentina, Australija, SAD, Kanada i Velika Britanija. Ovog puta Srbi su u Ameriku ulazili preko istočne kapije u Njujorku.
Četvrta grupa[uredi | uredi kod]
Sredinom šezdesetih odlaskom srpskih radnika na privremeni rad u evropske metropole započinje peti talas i najmasovnija seoba Srba. Za samo desetak godina broj jugoslovenskih tj. srpskih gastarbajtera u Zapadnoj Evropi popeo se na skoro pola miliona. Tako su Srbi našli svoja nova utočišta u Nemačkoj, Francuskoj, Italiji, Švedskoj, Austriji, Švajcarskoj.
Osamdesete godine su podstakle visoke stručnjake, njih desetak hiljada, poslovne ljude, umetnike, vrhunske sportiste i mlade talente da u većem broju napuštaju otadžbinu u nameri da svoje sposobnosti ili usavrše ili dobro naplate na svim kontinentima sveta. Takvi Srbi, učesnici šestog talasa seoba, našli su svoje nove domovine u Americi, Kanadi, Južnoj Africi, Španiji, Francuskoj, Nemačkoj, Australiji, Grčkoj, Kipru, pa i SSSR-u.
Peta grupa[uredi | uredi kod]
Početkom devedesetih, počeo je novi rat na Balkanu, izazvan raspadom druge Jugoslavije u kojoj je živelo 9,5 miliona Srba i Crnogoraca. Kriza je izazvala i masovni egzodus jugoslovenskih i srpskog naroda. Sedmi talas iseljavanja zahvatio je 4,1 miliona Jugoslovena i time i Srbe iz svih republika nekadašnje SFRJ, koji da bi izbegli stradanja u Sloveniji, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini odlaze u dva pravca - ka otadžbini i ka tuđini.
Pored Srbije, Crne Gore tj. treće Jugoslavije i Republike Srpske iseljeni Srbi nalaze svoje utočište u Australiji, Novom Zelandu, SAD, Kanadi, Južnoj Africi, Nemačkoj, Austriji, Mađarskoj, Norveškoj, Švedskoj, Danskoj, Italiji. Sankcije i ekonomska kriza potakli su tada i migraciju nezaposlenih i mladih ljudi koji su svoju bolju budućnost tražili, takođe, na Zapadu planete.
Ekonomski uticaj dijaspore na Srbiju[uredi | uredi kod]
Prema podacima Narodne banke Srbije 2009. dijaspora je u Srbiju slala dobre 3,3 milijarde evra, šta je uprkos globalnoj recesiji 27 % više nego u 2008. [1] Prema podacima Svetske banke 2009. srpska dijaspora slala je u Srbiju 5,5 milijadrde dolara, 10% više od godine 2008.[2]
