Velika seoba naroda
Velika seoba naroda, također poznata i kao Seoba naroda (njemački: Völkerwanderung) je naziv za valove velikih migracija u Evropi sredinom i u drugoj polovici 1. milenijuma, koji su imali dalekosežne demografske, političke i kulturne posljedice na evropsku i svjetsku historiju. To se prvenstveno odnosi na naseljavanje germanskih naroda u zapadnoj i slavenskih naroda u Centralnoj i jugoistočnoj Evropi, odnosno Pad Rimskog Carstva na čijim će se ruševinama stvoriti politički entiteti zameci budućih nacija, te konačni kolaps antičke kulture koju će zamijeniti srednjovjekovna u periodu koji se ponekad naziva Mračno doba.
Kao početak Velike seobe se tradicionalno uzima godina 375. kada je došlo do provale Huna na područje istočne Evrope odakle su Goti potisnuti na zapad, izazvavši lančanu reakciju kojom su se svi drugi "barbarski" narodi sa druge strane rimskih granica također pokretali na zapad. U užem smislu je Velika seoba završila sredinom ili u drugoj polovici 5. vijeka kada je dovršeno pokretanje većine germanskih naroda na zapad i nestanak posljednjih ostataka Zapadnog Rimskog Carstva; dio historičara, međutim, to smatra tek prvom fazom. Druga faza Velike seobe se okvirno dogodila između 500. i 700. te se tokom nje Bizantsko Carstvo našlo pod udarom Slavena na Balkanu i Langobarda u Italiji.
Kronologija[uredi | uredi kod]
