DHCP

DHCP (engl. Dynamic Host Configuration Protocol ili protokol za dinamičko konfigurisanje računara) je skup pravila koji omogućava uređajima na računarskoj mreži da traže i dobiju IP adresu od DHCP servera, dakle da pribavi automatski deljenu adresu i sazna dodatne informacije kao što je adresa njegovog rutera za prvi skok i adresa njegovog DNS servera. DHCP je u stanju da automatizuje mrežne aspekte, otuda je i nazvan plug-and-play protokolom.

Istorija

DHCP je se pojavio, kao standardan protokol u oktobru 1993. Funkcionalnost DHCP a je bila očigledna u odnosu, na njegovu preteču, na stariji BOOTP protokol. Zbog kompatibilnosti DHCP unazad, veoma mali broj mreža je nastavio da koristi čist BOOTP protokol.

U julu 2003. se pojavio još uvek nestandardizovan DHCPv6 protokol, koji funkcioniše u IPv6 okruženju.

Opis rada

DHCP je protokol između klijenta i servera. Klijent je obično računar koji se priključuje na mrežu i želi da dobije informacije o konfiguraciji mreže i svoju IP adresu.

DHCP server je uglavnom instaliran na zasebnom serveru na računarskoj mreži, mada može biti pokrenut i na ruteru, koji klijentima dodeljuje adrese iz unapred određenog skupa IP adresa. Klijentski uređaji mogu biti računari, mrežni štampači i mrežni adapteri. Uz IP adresu klijenti mogu dobiti i ostala mrežna podešavanja kao što su podrazumevani izlaz sa mreže default gateway, mrežna maska, adresa DNS servera i drugi. U suprotnom, da nema DHCP servera na mreži, sve ove vrednosti bi morale da se unose ručno. DHCP se stara da sve IP adrese budu jedinstvene, tj. da nema dve iste IP adrese u mreži.

Komunikacija servera i klijenta

Šema DHCP sesije

1. Otkrivanje - Klijentski računar (ili bilo koji drugi uređaj), ukoliko nema podešavanja za pristup računarskoj mreži, prvo će probati da nađe DHCP server na mreži, preko DHCP discovery ( DHCP otkrivanje) paketa koji se šalje brodkastom.
2. Ponuda - Kada DHCP server primi - DHCP discovery - paket, on na njega reaguje odgovorom koji se naziva DHCP offer DHCP ponuda. Server u tom trenutku rezerviše jednu IP adresu za klijenta.
3. Zahtev - Klijent koji primi DHCP ponudu, novim brodkastom obaveštava server koji mu je poslao ponudu, ali i ostale DHCP servere na mreži, da je dobio tu ponudu. Klijent šalje DHCP request (zahtev za dodelu IP adrese) i u tom zahtevu navodi od kog servera to zahteva. Ostali serveri mogu da skinu razervaciju sa IP adrese koju su mu ponudili.
4. Potvrda - Server novim paketom DHCP acknowledgement šalje klijentu same potrebne mrežne podatke. Time se završava proces.

U nekim slučajevima, klijent može zahtevati svoju poslednju dodeljenu IP adresu. Ukoliko mu DHCP server odobri taj zahtev, on može imati istu adresu i nakon ponovnog uključivanja (ili ponovnog priključivanja u mrežu). U praksi je ovo vrlo čest slučaj, tako da računar može dugo vremena imati istu IP adresu na mreži, iako na njoj postoji DHCP server.

Ukoliko klijent zahteva IP adresu, a na mreži ne postoji DHCP server, ili mu nijedan DHCP server ne može izdati adresu, klijent dobija adresu iz opsega privatnih IP adresa, postupkom koji se zove autokonfigurisanje.

Dinamička i statička IP adresa

IP adresa koju server dodeli klijentu se naziva dinamička IP adresa. Termin suprotan ovome je statička IP adresa, koju karakteriše da je IP adresa klijenta unapred određena i već upisana u računar. Microsoft Windows XP koristi izraz Obtain an IP address automatically za dinamičku adresu, a Use the following IP address za podešavanje statičke IP adrese.

Termini dinamička i statička IP adresa nisu u vezi sa terminima statička i javna IP adresa. U privatnim mrežama postoje i statičke i dinamičke adrese. Javne adrese su uglavnom statičke, ali pojedini provajderi interneta mogu svojim klijentima dinamički dodeljivati javne IP adrese.

Vidi još

• IP adresa
• BOOTP
• HTTP
• TCP/IP
• Spisak internet protokola