Bečki kongres
| Bečki kongres Wiener Kongress | |
|---|---|
 | |
Bečki kongres (njemački: Wiener Kongress) bio je skup predstavnika tadašnjih evropskih velesila, i zainteresiranih strana, koji se održao u Beču od 1. septembra 1814. do 9. juna 1815.[1], pod predsjedanjem austrijskog ministra vanjskih poslova Klemensa Metternicha. Cilj kongresa bilo je uređenje novih granica i političkih odnosa u Evropi, nakon vojnog poraza Prvog Francusko Carstva i prve abdikacije i kasnijeg progonstva Napoleona na otok Elbu.[1]
Kongres je nastaavio rad i za vrijeme Napoleonova povratka sa Elbe i ponovnog preuzimanja vlasti u Francuskoj, u martu 1814 poznatog kao Stotinu dana. Konačni dokument kongresa potpisan je devet dana prije zadnjeg Napoleonova poraza u Bitci kod Waterlooa.
Kongres se bavio oblikovanjem čitave Evrope nakon Napoleonskih ratova, osim onih pitanja koja su već bila obrađena na mirovnim pregovorimma sa Francuskom, na Pariškoj mirovnoj konferenciji, zaključenoj 30. maja 1814.
Učesnici kongresa[uredi | uredi kod]
Na kongresu je sudjelovalo više državnih delegacija, - Habsburšku monarhiju predstavljali su ministar vanjskih poslova Metternich, te njegov zamjenik baron Wessenberg. Prusiju su predstavljali kancelar Karl August von Herdenberg i diplomat Wilhelm von Humboldt, delegaciju Ruskog Carstva vodio je osobno car Aleksandar I., premda je službeno vođa delegacije bio grof Neselrode. Veliku Britaniju je na početku rada predstavljao ministar vanjskih poslova lord Castlereagh, a od februara 1815., vojvoda od Wellingtona, te na kraju grof od Clancartyja. Restauriranu Francusku monarhiju i kralja Luja XVIII. zastupao je njegov ministar vanjskih poslova Charles Maurice de Talleyrand-Perigord.
U početku su predstavnici pobjedničkih zemalja nastojali isključiti francusku delegaciju iz stvarnih pregovora, no Talleyrand se spretnim potezima uspio vratiti među sudionike već u prvom mjesecu razgovora. U nekim se pitanjima na sudjelovanje pozvana i predstavnici Španjolske (markiz od Labradora), Portugala (grof od Palmele i dvojica njegovih pomoćnika), Švedske (Carl Löwenheim), a u pitanjima koja su se ticala Nijemaca predstavnici Hannovera, Bavarske i Württemberga.
Većina delegacija, zapravo nije stvarno i neprestano sudjelovala u radu kongresa, jer se zabavljala, jer je njegov domaćin, car Franjo I., stalno priređivao zabave i balove, zbog tog je princ od Lignea izrekao poznati komentar - Kongres ne radi, on pleše.
Teritorijalne promjene[uredi | uredi kod]
- Austrija je ponovno dobila nadzor nad Tirolom i Salzburgom, nad Ilirskim pokrajinama, i nad teritorijem Lombardije i Venecije koje je postalo njihovo vazalno Kraljevstvo Lombardija-Venecija. Nekadašnje područje jugozapadne Njemačke ostalo je u vlasti Baden-Württemberga.
- Obnovljena je Papinska Država u svom nekadašnjem opsegu, ali bez Avignona i grofovije Venaissin, koji su postali dio Francuske.
- Habsburgovci su ponovno zavladali nad Vojvodstvom Modene i nad Velikim vojvodstvom Toskana.
- Vojvodstvo Parma i Guastall dano je Marie-Louise, Napoleonovoj ženi iz dinasije Habsburg.
- Dinastiji Bourbon-Parma dano je Vojvodstvo Lucca, i pravo na Parmu nakon smrti Marije Lujze.
- Bourbon Ferdinand IV., kralj Sicilije ponovno je zavladao Napuljsko kraljevstvoskim kraljevstvom.
- Rusko Carstvo dobilo je Varšavsko Vojvodstvo (Poljska), te mu je dozvoljeno da zadrži Finsku (anektirana 1809.)
- Prusiji su dodijeljene dvije petine Saske, dijelovi Varšavskoga Vojvodstva, Gdanjsk i Porajnje i Vestfalija.
- Od 39 država (umjesto prijašnjih 300) stvorena je Njemačka Konfederacija na čijem je čelu bio austrijski car. U tu konfederaciju nisu uključeni svi dijelovi Austrije i Prusije.
- Dinastiji Orange dana je bivša Holandska Republika i Austrijska Holandija (koja odgovara današnjoj Belgiji), kojom će vladati kao Kraljevinom Holandijom i Veliko Vojvodstvo Luksemburg, koje je nominalno pripalo Njemačkoj Konfederaciji.
- Norveška je kroz personalnu uniju pripala Švedskoj.
- Švedska je Prusiji prepustila svoj dio Pomeranije.
- Sve strane obavezale su se garantirati neutralnost Švicarske
- Hannover je Danskoj prepustio Vojvodstvo Lauenberg, ali je preuzeo zemlje koje su pripadale biskupu Münstera, te nekadašnu Prusku istočnu Friziju, te je postao kraljevstvo.
- Priznata su dotadašnja teritorijalna širenja Bavarske, Württemberga, Badena, Hesse-Darmstadta i Nassaua. Bavarska je dobila i nadzor nad Falačkom i dijelovima napoleonskog Vojvodstva Würzburg te Velikog Vojvodstva Frankfurta, dok je Darmstadt, u zamjenu za Vestfaliju prepuštenu Prusiji, dobio Mainz.
- Osuđena je trgovina robljem.
- Po brojnim evropskim rijekama garantirna je sloboda plovidbe.
Poljsko-saksonska kriza[uredi | uredi kod]
Najspornije pitanje kongresa bila je takozvana Poljsko-saksonska kriza. Rusija i Prusija predložile su dogovor prema kojem bi većina pruskih i austrijskih pokrajina u Poljskoj pripale Ruskom Carstvu, a oni bi osnovalo nezavisno Poljsko kraljevstvo u personalnoj uniji s Rusijom i Aleksandrom kao kraljem. U zamjenu, Prusi bi dobili čitavu Saksoniju, čiji se kralj nije dovoljno rano suprotstavio Napoleonu. Austrijanci, Francuzi i Britanci nisu odobravali taj plan, te su na Talleyrandov nagovor, potpisali tajni ugovor 3. januara 1815. po kojem su se obavezali da će ratom spriječiti takvu soluciju.
Premda nijedna od ove tri zemlje nije bila spremna za rat, Rusija je popustila, te je došlo do sporazuma. Rusija je tako dobila najveći dio napoleonskog Varšavskog Vojvodstva, ali bez okruga Poznan, koji je prepušten Prusiji, te bez Krakova koji je postao slobodan grad. Prusiji je pripalo 40 posto Saske, dok je ostatak vraćen kralju Frederiku Augustu I.
Ostale promjene[uredi | uredi kod]
Glavni rezultati Bečkog kongresa, osim potvrde Francuskog gubitka teritorija osvojenog od 1795. do 1810., što je već bilo uređeno Pariškim sporazumom, bili su: širenje Rusije i Prusije, konsolidacija Njemačke, čiji je teritorij s prijašnjih 300-tinjak država i državica sveden na 39, koje su pak uključene u Njemačku Konfederaciju pod vodstvom Prusije i Austrije.
Kraljevstvo Piemonte-Sardinija povratilo je svoj kopneni teritorij, a zavladalo je i Genovom, te će kasnije poslužiti kao jezgra stvaranja jedinstvene Italije.
Ujedinjeno kraljevstvo Velike Britanije i Irske dobilo je dijelove „Zapadne Indije“ na račun Holandije i Španjolske, te je zadržalo bivše holandske kolonije na Cejlonu i u južnoj Africi. Zadržalo je i Maltu i Helgoland u Sjevernom moru. Po Pariškom sporazumu Ujedinjenom Kraljevstvu su pripale Sjedinjene Države Jonskih otoka i Sejšeli.
Kritike Bečkog kongresa[uredi | uredi kod]
Bečki kongres postao je predmet kritika već sredinom 19. vijeka, a osobito u 20. vijeku, zbog konzervativizma i reakcionarnog odnosa prema idejama buržuaskih nacionalnih i liberalnih pokreta koji su se pojavili sa Francuskom revolucijom. Taj kongres bio je sastavni dio onog što je kasnije nazvano evropskom konzervativnom restauracijom, u kojoj se mir i stabilnost postigla na račun ideja slobode i građanskih prava koje su inaugurirale Francuska revolucija i Američki rat za nezavisnost.
Konzervativniji političari i historičari u zasluge tog kongresa ubrojili su stvaranje poretka koji je onemogućio izbijanje većeg rata na evropskim prostorima narednih 100 godina.
Bilješke[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 „Congress of Vienna” (engleski). Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 6. 12. 2011.
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
- Congress of Vienna (en)